استرونژیلوئیدیازیس

استرونژيلوييدس استرکوراليس (Strongyloides Stercoralis) نسبت به ساير کرم‌ها ظرفيت تکثير غير معمولى در انسان دارد. اين ظرفيت باعث ايجاد چرخه‌هاى متداوم ايجاد عفونت در خود (Autoinfection) از لاروها توليد اندوژن مى‌شود. به همين علت استرونژيلوئيدياز مى‌تواند ده‌ها سال باقى بماند؛ در مواقع تضعيف ايمنى ميزبان لارو مى‌تواند به‌طور گسترده‌اى پخش شود و نتايج وخيمى (سندرم ايجاد عفونت در خود) را ايجاد نمايد.

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى اين ارگانيسم به‌طور غير يکنواخت در مناطق استوائى و ساير نواحى گرم و مرطوب ديده مى‌شود و در قسمت‌هائى از جنوب ايالات متحده اندميک است. اين نماتود در ميان ساکنين آسايشگاه‌هاى روانى که بهداشت پائينى دارند و در ميان افرادى که در مناطق اندميک خارج زندگى کرده‌اند هم يافت مى‌شود.

پاتوژنز

پاتوژنز لارو فيلاريفرم (Filariform Larva) موجود در خاک آلوده به مدفوع در پوست انسان نفوذ مى‌کند، از طريق جريان خون به ريه‌ها مى‌رسد، آلوئول‌ها نفوذ مى‌نمايد، از مجارى هوائى بالا مى‌رود، بلعيده مى‌شود، به روده کوچک مى‌رسد و در آنجا به کرم بالغ تبديل مى‌شود. در ايجاد عفونت در خود، لاروها به جدار کولون يا پوست دور مقعد تهاجم مى‌کنند.

تظاهرات بالينى

تظاهرات بالينى استرونژيلوئيدياز بدون عارضه ممکن است بدون علامت باشد يا علائم خفيف پوستى و / يا شکمى داشته باشد، از جمله: کهير عودکننده (به‌ويژه در مچ‌ها و / يا سرين)، 'لارو دونده' (Larva Currens) (نوع پاسخ پاتوگنومونيک به لارو مهاجر پوستى است که گاهى تا ۱۰ سانتى‌متر در ساعت مى‌ِسد)، تهوع، اسهال، خونريزى گوارشي، و درد اپى‌گاستر که با خوردن غذا بدتر مى‌شود. ائوزينوفيلى شايع است و ممکن است در طى زمن نوسان داشته باشد. نشانه‌هاى ريوى ناردند. در سندرم ايجاد عفونت در خود لاروها مى‌توانند به لوله گوارش، ريه‌ها، CNS، کبد، کليه‌ها، و صفاق تهاجم پيدا کنند و ممکن است بروز سپيس گرم منفي، پنوموني، يا مننژيت را تسهيل نمايند. استرونژيلوئيدياز منتشر به‌ويژه در دريافت‌کنندگان استروئيد مى‌تواند کشنده باشد.

تشخيص

تشخيص در استرونژيلوئيدياز بدون عارضه يافت لارو رابديتيفرم (Rhabditiform Larva) در مدفوع يا آسپيره‌هاى روده تشخيصى است. تخم‌ها تقريباً هيچ‌وقت در مدفوع يافت نمى‌شوند. نوعى اليزاى حساس براى آنتى‌ژن‌هاى استرونژيلوئيدس موجود مى‌باشد. در موارد مشکوک به استرونژيلوئيدياز منتشر بايستى در مدفوع، خلط و ديگر محل‌هاى احتمالى منتشر به‌دنبال لارو فيلاريفرم گشت.

درمان

حتى اگر استرونژيلوئيدياز بدون علامت باشد بايستى درمان شود. ايورمکتين (روزانه ۲۰۰μg/kg به‌مدت ۲-۱ روز) نسبت به تيابندازول (۲۵mg/kg خوراکى هر ۱۲ ساعت به‌مدت ۱۲ روز) مؤثرتر و قابل تحمل‌تر است. در عفونت منتشر درمان حداقل بايد ۷-۵ روز ادامه يابد.