بی‌خوابی

بى‌خوابي، يا شکايت از خواب ناکافي، به انواع زير تقسيم مى‌شود: مشکل در به خواب رفتن (بى‌خوابى در شروع خواب)، بيدار شدن‌هاى زياد و طولانى (بى‌خوابى در پايان خواب)، يا خواب‌آلودگى مداوم على‌رغم خواب کافى (خواب ذخيره نشده). يک شکايت بى‌خوابى که از يک تا چندين شب به‌طول بيانجامد بى‌خوابى موقتى نام دارد و به‌طور تيپيک به‌علت استرس‌هاى وضعيتى يا تغيير در برنامه خواب يا محيط (مانند مسافرت با جت) مى‌باشد. بى‌خوابى کوتاه‌مدت از چند روز تا سه هفته طول مى‌کشد، غالباً همراه با استرس‌هاى حفاظت شده‌تر مانند دوره نقاهت يک جراحى يا بيمارى کوتاه‌مدت مى‌باشد. بى‌خوابى بلندمدت (مزمن) ماه‌ها و سال‌ها به‌طول مى‌انجامد و برعکس بى‌خوابى کوتاه‌مدت نيازمند ارزيابى کامل علل زمينه‌اى است. بى‌خوابى مزمن اختلالى است که اغلب افت‌وخيز دارد و به‌طور خودبه‌خودى يا به‌وسيلهٔ القاءِ يک عامل استرس بدتر مى‌شود.

- درمان

درمان بى‌خوابى معمولاً مؤثر است. شناخت درمانى بر درک طبيعت خواب طبيعي، ريتم سيرکادين، استفاده از نوردرماني، و شبيه‌سازى بينائى جهت بلوک کردن ورود افکار ناخواسته تأکيد دارد. تعديل رفتار شامل محدود کردن زمان خواب، برنامه‌ريزي، و تمرينات دقيق تنظيم محيط خواب مى‌باشد. بعضى از بيماران از سه حلقه‌اى‌هاى آرام‌بخش با دوز کم (مانند ۱۰ ميلى‌گرم آمى‌تريپتيلين) يا استفاده عاقلانه از بنزوديازپين‌ها يا مشتقات آنها سودمند مى‌شوند. منظور از استفاده عاقلانه استفادهٔ کوتاه‌مدت (يک هفته) يا استفاده محدود که از سه روز در هفته بيشتر نشود، مى‌باشد.