اپیدمیولوژی

اپيدميولوژى

اپيدميولوژى بروسلوز بيمارى مشترک انسان و دام است که در اثر چهار گونه از باسيل‌هاى گرم منفى هوازى ايجاد مى‌شود. بروسلا ملى‌تنسيس (Brucella Melitensis) (شايع‌ترين عامل) از بز، گوسفند، و شتر، بروسلا سوئيس (B. Suis) از خوک، بروسلا آبروتوس (B. Abortus) از گاو، و بروسلا کانيس (B. Canis) از سگ کسب مى‌شود. انسان در اثر تماس با بافت‌هاى حيوانى (مثلاً کارگران کشتارگاه قصاب‌ها) يا مصرف شير يا محصولات لبنى غير پاستوريزه يا گوشت خام مبتلا به عفونت مى‌شود.

تظاهرات بالينى

تظاهرات بالينى بيمارى حاد عموماً پس از گذشت ۲۱-۷ روز دورهٔ کمون تظاهرات خود را نشان مى‌دهد، البته دوره کمون مى‌تواند چندين ماه نيز باشد. شايع‌ترين علائم و نشانه‌ها را تب، لرز، خستگي، بى‌اشتهائي، کاهش وزن، و تعريق تشکيل مى‌دهند. تظاهرات شايع ديگر شامل سردرد، ميالژي، درد پائين کمر، يبوست، گلوددر، و سرفه خشک مى‌باشد. عفونت‌هاى موضعى مثل استئوميليت (به‌ويژه در مهره‌هاى لومبوساکرال)، آرتريت، ابسه طحالي، اپيديديميواورکيت، عفونت CNS، و اندوکارديت هم ممکن است به‌قوع بپيوندند. بروسلوز حتى مى‌تاند به‌صورت مزمن با ناخوشى عمومى به‌مدت بيش از يک‌سال از شروع بيمارى تظاهر نمايد.

تشخيص

تشخيص اکثر موارد براساس تماس بالقوه، ويژگى‌هاى بالنى سازگار با بيماري، و سطوح بالاى آگلوتينين‌هاى بروسلا (که معمولاً از طريق تست آگلوتيناسيون لوله‌اى استاندارد مشخص مى‌شود) تشخيص داده مى‌شوند. در مناطق غير آندميک، يک تيتر يک صدوشصتم يا بالاتر مثبت تلقى مى‌شود؛ در نواحى اندميک يک تيتر يک سيصدوبيستم يا يک ششصدوچهلم حائز اهميت مى‌باشد و IgM در اوايل عفونت مثبت است. قطعى‌ترين شاهد عفونت، جدا ساختن ارگانيسم از خون يا مغز استخوان است که با روش‌هاى کشت مخصوص به بهترين صورت انجام مى‌گيرد. براى مثبت شدن کشت‌ها ممکن است ۶ هفته زمان لازم باشد. اما در نهايت ۷۰-۵۰ درصد از کشت‌ها مثبت مى‌شوند. نمونه‌هاى مشکوک به داشتن بروسلا را بايستى با برچسب به آزمايشگاه اطلاع داد تا هم از روش‌هاى کشت مخصوص استفاده کننده و هم از خطرات تماس اين ماده با پرسنل آزمايشگاه آگاه باشند.

درمان

بهترين درمان عبارت است از: داکسى‌سيکلين (۱۰۰ ميلى‌گرم، دو بار در روز) به همراه نوعى آمينوگليکوزيد - جنتامايسين (۵-۳ mg/kg وريدى روزانه در ۳ دوز منقسم)، استرپتومايسين ( در بيماران زير ۴۵ سال، روزانه ۱ گرم عضلانى و در بيماران ۴۵ سال يا بالاتر، روزانه ۷۵۰ - ۵۰۰ ميلى‌گرم عضلاني)، يا نتيل ميسين (۲mg/kg، وريدى يا عضلانى هر ۱۲ ساعت) به‌مدت ۴ هفته و پس از آن ترکيبى از داکسى‌سيکلين و ريفامپين (روزانه ۹۰۰-۶۰۰ ميلى‌گرم خوراکي) به‌مدت ۸-۴ هفته. در زنان باردار و کودکان خردسال مى‌توان از کوتريموکسازول (۳-۲ قرص با قدرت منفرد هر ۱۲ ساعت) و ريفامپين به‌مدت ۱۲-۸ هفته استفاده نمود. تکرار کشت خون و اندازه‌گيرى IgG بايستى هر ۶-۳ ماه تا ۲ سال انجام پذيرد.