چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد

چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد		چه بسی نعره مستان که ز گلزار برآمد
ز رخ ماه خصالش ز لطیفی وصالش		همه را بخت فزون شد همه را کار برآمد
ز دو صد روضه رضوان ز دو صد چشمه حیوان		دو هزاران گل خندان ز دل خار برآمد
غم چون دزد که در دل همه شب دارد منزل		به کف شحنه وصلش به سر دار برآمد
ز پس ظلم رسیده همه امید بریده		مثل دولت تابان دل بیدار برآمد
تن و جان از پس پیری ز وصالش چه جوان شد		همه را بعد کسادی چه خریدار برآمد
چو صلاح دل و دین را همه دیدیت بگویید		که چه خورشید عجایب که ز اسرار برآمد