گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران

گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران		این سلسله بگذار و کسی را بمشوران
در کوچه کوران تو یکی روز گذشتی		افتاد دو صد خارش در دیده کوران
در خواب نمودی تو شبی قامت خود را		بر سرو بیفزود ز تو قد قصوران
ای آنک تو را جنبش این عشق نبوده‌ست		حیران شده بر جای تو چون تازه حضوران
از لحن عرابی چو شتر بادیه کوبد		زین لحن چه بیگانه‌ای ای کم ز ستوران
عشقا تو سلیمان و سماع است سپاهت		رفتند به سوراخ خود از بیم تو موران
شمس الحق تبریز چو خورشید برآید		زیرا که ز خورشید بود جامه عوران