ای وصل تو دستگیر مهجوران

ای وصل تو دستگیر مهجوران		هجر تو فزود عبرت دوران
هنگام صبوح و تو چنین غافل		حقا که نه‌ای بتا ز معذوران
گر فوت شود همی نماز از تو		بندیش به دل بسوز رنجوران
برخیز و بیار آنچه زو گردد		چون توبه‌ی من خمار مخموران
فریاد ز دست آن گران جانان		بی عافیه زاهدان و بی‌نوران
از طلعتها چو روی عفریتان		از سبلتها چو نیش زنبوران
گویند بکوش تا به مستوری		در شهر شوی چو ما ز مشهوران
نزدیکی ما طلب کن ای مسکین		تا روز قضا نباشی از دوران
لا والله اگر من این کنم هرگز		بیزارم از جزای ماجوران
معلوم شما نیست ز نادانی		ای زمره‌ی زاهدان مغروران
آنجا که مصیر ما بود فردا		بی‌رنج دهند مزد مزدوران