دگربار دگربار ز زنجیر بجستم

دگربار دگربار ز زنجیر بجستم		از این بند و از این دام زبون گیر بجستم
فلک پیر دوتایی پر از سحر و دغایی		به اقبال جوان تو از این پیر بجستم
شب و روز دویدم ز شب و روز بریدم		و زین چرخ بپرسید که چون تیر بجستم
من از غصه چه ترسم چو با مرگ حریفم		ز سرهنگ چه ترسم چو از میر بجستم
به اندیشه فروبرد مرا عقل چهل سال		به شصت و دو شدم صید و ز تدبیر بجستم
ز تقدیر همه خلق کر و کور شدستند		ز کر و فر تقدیر و ز تقدیر بجستم
برون پوست درون دانه بود میوه گرفتار		ازان پوست وزان دانه چو انجیر بجستم
ز تأخیر بود آفت و تعجیل ز شیطان		ز تعجیل دلم رست و ز تأخیر بجستم
ز خون بود غذا اول و آخر شد خون شیر		چو دندان خرد رست از آن شیر بجستم
پی نان بدویدم یکی چند به تزویر		خدا داد غذایی که ز تزویر بجستم
خمش باش خمش باش به تفصیل مگو بیش		ز تفسیر بگویم ز تف سیر بجستم