از لالابک تقاضایی کند

ای جهان را دفین به دست تو در		چون معادن هزار سرمایه
دولتت را دوام همخانه		مدتت را زمانه همسایه
گردن و گوش آفرینش را		رسمهای تو گشته پیرایه
جود را پروریده همت تو		راست چونان که طفل را دایه
ملکی در محاسن و اخلاق		زان نداری محاسن و خایه
آفتابی و در مراتب جاه		آفتابت فروترین پایه
چیست کز تابش تو در نورند		همه آفاق و بنده در سایه