|
رستگارى در راستکارى است
|
|
|
نظير:
|
|
|
خواهى که رستگار شوى راستکار باش (سعدى)
|
|
|
ـ راستى آور که شوى رستگار (نظامى)
|
|
|
ـ راست شو که راستان رستند (اوحدى)
|
|
|
ـ اگر راستى کارت آراستى
|
|
|
ـ درستى سرمايهٔ آدمى است
|
|
رستگارى هر دو عالم در کم‌آزارى بوَد (سنائى)
|
|
|
رک: مى بخور منبر بسوزان مردم‌آزارى مکن
|
|
رستم است و يک دست اسلحه!
|
|
|
نظير:
|
|
|
لوطى است و همين يک دست لباس
|
|
|
ـ همين يک حصير است و محمد نصير!
|
|
رستن از يارِ بد بوَد دشوار
|
در ببندى درآيد از ديوار (جامى)
|
|
|
رک: تا هستم به ريشت بستم (=بسته‌ام)
|
|
رسم عاشق نيست با يک دل دو دلبر داشتن٭ (قاآنى)
|
|
|
رک: 'يک دل دارى بس است يک دوست تو را' و 'خدا يکى، يار يکي'
|
|
|
|
٭ ..........................
|
يا ز جانان يا ز جان بايست دل برداشتن (قاآنى)
|
|
رسن را گذر بر چنبر است٭
|
|
|
رک: آخر گذر پوست به دباغخانه مى‌افتد
|
|
|
|
٭ تمثّل:
|
|
|
|
زندگانى چه کوته و چه دراز
|
نه به آخر بمرد بايد باز؟
|
|
|
|
هم به چنبر گذار خواهد بود
|
اين رستن را اگرچه هست دراز (رودکى)
|
|
رسيدن خرِ لنگ، بار کردن قافله
|
|
|
شخص تنبل هميشه در کارها از ديگران عقب است
|
|
رسيده بود بالائى ولى به خير گذشت ٭(آصف هروى)
|
|
|
نظير: بلا از بيخ گوشمان گذشت
|
|
|
|
٭ نريخت دُرد مى و محتسب ز دير گذشت
|
......................... (آصف هروى)
|
|
رسيده رسيده خورَد
|
|
|
رک: در خانه هر چه، مهمان هر که
|
|
رشادتِ بى‌جا جوانمرگى مى‌آورد
|
|
|
رک: جسارت زياد جوانمرگى مى‌آورد
|
|
ريشه تا يک تاست او را زور زالى بگسلد (سنائى)
|
|
|
رک: اتّحاد موجب قوّت است
|
|
رشد زيادى مايهٔ جوانمرگى است
|
|
|
رک: هر چه از حدّ بگذرد ناچار گردد ضدِّ آن
|
|
رضا به داده بده وز جبين گره بگشا٭
|
|
|
نظير: گر اندکى نه به وفق رضاست خُرده مگير (حافظ)
|
|
|
|
٭ ...........................
|
که بر من و تو درِ اختيار نگشوده است (حافظ)
|
|
رضاى دوست به‌دست آر و ديگران بگذار٭
|
|
|
نظير: زندگانى به مراد همه‌کس نتوان کرد
|
|
|
|
٭ دهان خصم و زبان حسود نتوان بست
|
............................... (سعدى)
|
|
رطب خورده منع رطب چون کند؟
|
|
|
نظير:
|
|
|
اى فقيه اوّل نصيحت گوى نفس خويش باش (سعدى)
|
|
|
ـ پندم چه دهى نخست خود را
|
محکم کمرى ز پند در بند (ناصرخسرو)
|
|
|
ـ خود را فضيحت، ديگران را نصيحت
|
|
|
ـ ترک دنيا به مردم آموزند
|
خويشتن سيم و غلّه اندوزند (سعدى)
|
|
|
ـ محتسب که خود سيه مست است مست را چگونه گيرد
|
|
|
ـ کور خود مباش و بيناى مردم
|
|
رعنائى طاووس ندادند مگس را٭ |
|
|
|
٭ هر سبزخطى را نرسد پيش تو دعوى
|
................................. (فيضى)
|
|
رعيّت از رعايت شاد گردد
|
|
|
نظير: رعيت چون رعايت ديد ده آباد مى‌گردد
|
|
رعيّت چون رعايت ديد دِه آباد مى‌گردد
|
|
|
نظير: رعيت از رعايت شاد گردد
|
