پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی

پسرا، ره قلندر سزد ار به من نمایی		که دراز و دور دیدم ره زهد و پارسایی
پسرا، می مغانه دهی ار حریف مایی		که نماند بیش ما را سر زهد و پارسایی
قدحی می مغانه به من آر، تا بنوشم		که دگر نماند ما را سر توبه‌ی ریایی
می صاف اگر نباشد، به من آر درد تیره		که ز درد تیره یابد دل و دیده روشنایی
کم خانقه گرفتم، سر مصلحی ندارم		قدح شراب پر کن، به من آر، چند پایی؟
نه ره و نه رسم دارم، نه دل و نه دین، نه دنیی		منم و حریف و کنجی و نوای بی‌نوایی
نیم اهل زهد و توبه به من آر ساغر می		که به صدق توبه کردم ز عبادت ریایی
تو مرا شراب در ده، که ز زهد تو به کردم		ز صلاح چون ندیدم جز لاف و خودنمایی
ز غم زمانه ما را برهان ز می زمانی		که نیافت جز به می کس ز غم زمان رهایی
چو ز باده مست گشتم، چه کلیسیا، چه کعبه؟		چو به ترک خود بگفتم، چه وصال و چه جدایی؟
به قمارخانه رفتم همه پاکباز دیدم		چو به صومعه رسیدم همه یافتم دغایی
چو شکست توبه‌ی من، مشکن تو عهد، باری		به من شکسته دل گو که: چگونه‌ای؟ کجایی؟
به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند		که برون در چه کردی، که درون خانه آیی؟
در دیر می‌زدم من، ز درون صدا بر آمد		که: درآی، ای عراقی، که تو خود حریف مایی