دوش در مجلس ما بود ز روی دلبر

دوش در مجلس ما بود ز روی دلبر		طبقی پر ز گل و پسته و بادام و شکر
ذکر آن پسته و بادام مکرر نکنم		شکرش قوت روان بود و گلش حظ نظر
عقل در سایه‌ی حیرت شده زآن رو و دهان		که ز خورشید فزون است وز ذره کمتر
خط ریحانی بر چهره‌ی مشکین خالش		همچو بر برگ سمن بود غبار عنبر
وصف آن حسن درازست و من کوته بین		به معانی نرسیدم ز تماشای صور
پیش رخسار چو خورشید وی آن مرکز نور		کمتر از نقطه بود دایره‌ی روی قمر
هست آن میوه‌ی دل نوبر بستان جمال		وندرو جمع شده حسن گل و لطف زهر
خوبی از صورت او بود چو پر از طاوس		حسن از صورت او خوب چو طاوس از پر
از پی حسن بهین همه اجزا شد روی		وز پی روی رئیس همه اعضا شد سر
هر دم از آتش حسرت لب عشاقش خشک		دایم از آب لطافت گل رخسارش تر
او توانگر به جمال است و شده خوار و عزیز		ما بر او چو گدا او بر ما همچون زر
اوست پیدا و سرافراز میان خوبان		همچو در قلب سپهدار و علم در لشکر
سر انصاف به زیر قدم او آورد		سرو اگر داشت قد از قامت او بالاتر
بر جگر تیغ زند غمزه‌ی تیر اندازش		دل چون آهنش از رحم ندارد جوهر
سیف فرغانی دلبر به لطافت آب است		نه چنان آب که از وی بتوان کرد گذر