ای ترک چشم مستت بیمار خانه‌ی دل

ای ترک چشم مستت بیمار خانه‌ی دل		زلف تو دام جانها خال تو دانه‌ی دل
آنجا که ترک چشمت شست جفا گشاید		تیر بلا نیاید جز بر نشانه‌ی دل
خونابه‌ی سرشکم ریزند مردم چشم		از آستانه‌ی تو تا آسمانه‌ی دل
دل اوفتاده عاجز بر آستانه‌ی تو		تا عاجز اوفتادم بر آستانه‌ی دل
دارد عبید مسکین دائم هوای عشقت		هم در میانه‌ی جان هم در میانه‌ی دل