در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند

در آن شمایل موزون چو دل نگاه کند		هزار نامه به نقش هوس سیاه کند
ز حسرت رسن زلف و چاه غبغب او		نه طرفه گر دل من رغبت گناه کند
به هجراو دل من غیر ازین نمی‌داند		که روز و شب بنشیند، فغان و آه کند
برفت و در پی او آن چنان گریسته‌ام		کز آب دیده‌ی من کاروان شناه کند
دلم کجا طمع وصل او کند؟ هیهات!		مگر ز دور به خاک درش نگاه کند
اگر ز طلعت او مشتری خبر یابد		کجا ملازمت آفتاب و ماه کند؟
ز فخر سر به فلک برکشد ستاره صفت		چو اوحدی ز سر زلف او پناه کند