صفت طاوس و طبع او و سبب کشتن ابراهیم علیه‌السلام او را

آمدیم اکنون به طاوس دورنگ		کو کند جلوه برای نام و ننگ
همت او صید خلق از خیر و شر		وز نتیجه و فایده‌ی آن بی‌خبر
بی‌خبر چون دام می‌گیرد شکار		دام را چه علم از مقصود کار
دام را چه ضر و چه نفع از گرفت		زین گرفت بیهده‌ش دارم شگفت
ای برادر دوستان افراشتی		با دو صد دلداری و بگذاشتی
کارت این بودست از وقت ولاد		صید مردم کردن از دام وداد
زان شکار و انبهی و باد و بود		دست در کن هیچ یابی تار و پود
بیشتر رفتست و بیگاهست روز		تو به جد در صید خلقانی هنوز
آن یکی می‌گیر و آن می‌هل ز دام		وین دگر را صید می‌کن چون لام
باز این را می‌هل و می‌جو دگر		اینت لعب کودکان بی‌خبر
شب شود در دام تو یک صید نی		دام بر تو جز صداع و قید نی
پس تو خود را صید می‌کردی به دام		که شدی محبوس و محرومی ز کام
در زمانه صاحب دامی بود		هم‌چو ما احمق که صید خود کند
چون شکار خوک آمد صید عام		رنج بی‌حد لقمه خوردن زو حرام
آنک ارزد صید را عشقست و بس		لیک او کی گنجد اندر دام کس
تو مگر آیی و صید او شوی		دام بگذاری به دام او روی
عشق می‌گوید به گوشم پست پست		صید بودن خوش‌تر از صیادیست
گول من کن خویش را و غره شو		آفتابی را رها کن ذره شو
بر درم ساکن شو و بی‌خانه باش		دعوی شمعی مکن پروانه باش
تا ببینی چاشنی زندگی		سلطنت بینی نهان در بندگی
نعل بینی بازگونه در جهان		تخته‌بندان را لقب گشته شهان
بس طناب اندر گلو و تاج دار		بر وی انبوهی که اینک تاجدار
هم‌چو گور کافران بیرون حلل		اندرون قهر خدا عز و جل
چون قبور آن را مجصص کرده‌اند		پرده‌ی پندار پیش آورده‌اند
طبع مسکینت مجصص از هنر		هم‌چو نخل موم بی‌برگ و ثمر