سلطان کیقباد، گر چه جوان عشرت پسند و عیاش بود مگر از ...

بعد دو روزی که رسیدم ز راه		زآمدنم زود خبر شد به شاه
حاجبی آمد بشتابندگی		داد نویدم به صف بندگی
شه چو در چیده‌ی من دیده تر		مهره بچید از ندمای دیگر
گفت که : ای ختم سخن پروران!		ریزه خور خو آنچه‌ی تو دیگران
از دل پاکت که هنر پرور ست		همت ما را طلبی در سرست
گر تو درین فن کنی اندیشه چست		از تو شود خواسته‌ی من درست
خواسته چندانت رسانم ز گنج		کز پی خواهش نبری هیچ رنج
گفتمش: ای تا جور جم جناب!		بخت ندیده چو تو شاهی به خواب
من که بوم داعی مدحت طراز؟		تا چو توئی را به من آید نیاز؟
باغ ، نه از گل طلبد رنگ وبوی		ابر ، نه از قطره بود آب جوی
حاصلم از طبع کژ و فکر سست		نیست مگر پارسی نادرست!
گر غرض شاه براید بدان		دولت من روی نماید بدان
گفت : چنان بایدم، ای سحر سنج!		کز پی من روی نه پیچی ز رنج
جسم سخن را به هنر جان دهی		شرح ملاقات دو سلطان دهی
نظم کنی جمله به سحر زبان		قصه‌ی من با پدر مهربان
تا اگرم هجر درآرد ز پای		آیدم از خواندن آن دل به جای !
این سخنم گفت و به گنجو رجود		از نظر لطف اشارت نمود
برد مرا خازن دولت چو باد		مهر زر و خلعت شاهیم داد