اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب

اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب		هزار ممن مخلص درافکنی به عقاب
که را مجال نظر بر جمال میمونت		بدین صفت که تو دل می‌بری ورای حجاب
درون ما ز تو یک دم نمی‌شود خالی		کنون که شهر گرفتی روا مدار خراب
به موی تافته پای دلم فروبستی		چو موی تافتی‌ای نیکبخت روی متاب
تو را حکایت ما مختصر به گوش آید		که حال تشنه نمی‌دانی ای گل سیراب
اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد		و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب
دعات گفتم و دشنام اگر دهی سهلست		که با شکردهنان خوش بود سال و جواب
کجایی ای که تعنت کنی و طعنه زنی		تو بر کناری و ما اوفتاده در غرقاب
اسیر بند بلا را چه جای سرزنشست		گرت معاونتی دست می‌دهد دریاب
اگر چه صبر من از روی دوست ممکن نیست		همی‌کنم به ضرورت چو صبر ماهی از آب
تو باز دعوی پرهیز می‌کنی سعدی		که دل به کس ندهم کل مدع کذاب