در صفت معشوق و مدح امیر ضیاء الدین مودود احمد عصمی

بر من آمد خورشید نیکوان شبگیر		به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منیر
هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش		هزار دل سر زلفش کشیده در زنجیر
گشاده طره‌ی او بر کیمن جانها دست		کشیده غمزه‌ی او در کمان ابرو تیر
بدین صفت به وثاق من اندر آمده بود		چنان که آمده بی‌اختیار و بی‌تدبیر
نه در موافقتش زحمت رقیب و رهی		نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفیر
من از خرابی ومستی به عالمی که درو		خبر نبودم ازین عالم از قلیل و کثیر
به صد لطیفه به بالین من فراز آمد		مرا چو در کف خواب و خمار دید اسیر
به طعنه گفت زهی بی‌ثبات بی‌معنی		ز غفلت تو فغان و ز عادت تو نفیر
هزار توبه بکردی ز می هنوز دمی		همی جدا نشوی زو چنانکه طفل از شیر
چه جای خواب و خمارست چند خسبی خیز		پذیره شو که درآمد به شهر موکب میر
امیر عادل مودود احمد عصمی		که عدل اوست به هر نیک و بد بشیر و نذیر
بزرگ بار خدایی که گر قیاس کنند		همه جهان ز بزرگیش نیست عشر عشیر
بر آستانه‌ی قدرش قضا نیارد گفت		که جست باد گمان و نشست گرد ضمیر
هرآنچه خواسته در دهر کرده جز که ستم		هرآنچه جستده ز اقبال دیده جز که نظیر
مدبریست به ملک اندرون چنان صائب		که در جنیبت تدبیر او رود تقدیر
نه با عمارت عدلش خرابی از مستی		نه در حمایت عفوش مخافت از تغییر
ایا به دامن جاه تو در سپهر نهان		و یا به دیده‌ی جود تو در وجود حقیر
فکنده رای تو در خاک راه رایت مهر		نبشته کلک تو برآب جوی آیت تیر
کند لطافت طبع تو بحر را حیران		دهد شمایل حلم تو کوه را تشویر
زرشک قدر تو اشک فلک چو شاخ بقم		ز بیم قهر تو روی اجل چو برگ زریر
اگرچه دشمن جاهت همی به خواب غرور		همیشه هیچ نبیند مگر سرور و سریر
هزار بار برفتست بر زبان قضا		که بر زبان سنان تو راندش تعبیر
که بود با تو همه پوست در وفا چو پیاز		که روزگار به لوزینه در ندادش سیر
صریر کلک تو در نشر کشتگان نیاز		ز نفخ صور زیادت همی کند تاثیر
حدیث خاصیت نفخ صور و قصه‌ی آن		مسلمست و روا نیست اندر آن تغییر
قیاس باشد از آن راست‌تر در این معنی		دلیل باشد از این خوبتر بر آن تاثیر
که کشتگان جفای زمانه را قلمت		معاینه نه خبر زنده می‌کند به صریر
زهی بیان تو اسرار غیب را حاکی		زهی بنان تو آیات جود را تفسیر
اگر مقصرم اندر ثنات معذورم		که خاطریست پریشان و فکرتیست قصیر
سخن به پایه‌ی قدرت نمی‌رسد ورنه		به قدر قدرت و قوت نمی‌کنم تقصیر
هزار بار به هر بیت بیش گفت مرا		خرد که کل جهان را مدبرست و مشیر
که هان و هان مبر این شعر پیش خدمت او		که نقدهای نفایه است و ناقدیست بصیر
برو که فکرت تو نیست مرد این دعوی		برو که خاطر تو نیست مرغ این انجیر
ولیکن ارچه چنین بود داعی شوقم		همی گریست به خون جگر چو ابر مطیر
که این شرف اگر این بار از تو فوت شود		به جان تو که درین جان برآیدم ز زحیر
اگرچه هست بضاعت بضاعت مزجاة		به بی‌نیازی خود منگر این ز من بپذیر
خلاف نیست که دارم شعار خدمت تو		بدین وسیلت از این شعر هیچ خرده مگیر
ولیک از تو چو تشریف نیز یافته‌ام		دگر چه باید زحمت چه می‌دهم بر خیر
مرا بگوی چه باقی بود ز رونق شغل		چو در معامله از اصل بگذرد توفیر
مرا غرض شرف بارگاه عالی تست		که ساحتش به شرف باد بر سپهر اثیر
به شرح حال همانا که هیچ حاجت نیست		زبان حال به ز من همی کند تقریر
همیشه تا نبود پیر در قیاس جوان		بر وضیع و شریف و بر صغیر و کبیر
به طبع تابع رای تو باد بخت جوان		به طوع قابل حکم تو باد عالم پیر
ز اشک دیده‌ی بدخواه تو سفید چو قار		ز رشک روز بد اندیش تو سیاه چو قیر
ز دهر قامت آن کوژ همچو قامت چنگ		ز چرخ ناله‌ی این زار همچو ناله‌ی زیر
گرفته موی وز دنیا برون کشیده اجل		حسود جاه تو را همچو موی را ز خمیر