دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش

دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش		ترسم آن مست سیه کار ندارد نگهش
بخت اگر دست دهد دست من و دامن او		چرخ اگر روی کند روی من و خاک رهش
چشم امید بپوشان ز غبار خط او		کز دویدن نرسیدیم به گرد سپهش
کس شبیهش نشناسیم اگر چه همه عمر		روز ما شب شده از طره هم چون شبهش
کاش در پرده شب و روز بپوشی رویت		تا ننازد فلک سفله به خورشید و مهش
سرو گیرم که به بالای تو ماند لیکن		کو به کف جام و به بر جامه و بر سر کلهش
حاجت من ز زنخدان تو دایم این است		که نجاتی ندهد یوسف دل را ز چهش
دل من خسته‌ی مژگان سیه‌چشمان شد		آه اگر چشم بپوشد ز حال سیهش
عشق آن شمع چو پروانه فروغی را سوخت		تا کند پاک ز آرایش چندین گنهش