پیراهن ار ز یاسمن و گل کند رواست

پیراهن ار ز یاسمن و گل کند رواست		آن سرو لاله چهره، که در غنچه‌ی قباست
خلقی، چو طرف، بر کمرش بسته‌اند دل		وین دولت از میانه ببینیم تا کراست؟
کرد از هوای خویش دلم گرم ذره‌وار		آن آفتاب روی، که بر بام این سراست
بر خاک پای او چه غم؟ ار صد هزار پی		آب رخم بریخت، که خون منش بهاست
چشمش چه ساحریست؟ که شرطی ز دشمنی		با من رها نکرد و همان دوستی بجاست
با من، دلا، گر سخن آن دهان مگوی		من بر شنیده‌ام سخن او، دهان کجاست؟
در جان اوحدی اگر او ناوکی نخست		چندین فغان و ناله و فریادش از چه خاست؟