گفتار اندر فضیلت خاموشی

اگر پای در دامن آری چو کوه		سرت ز آسمان بگذرد در شکوه
زبان درکش ای مرد بسیار دان		که فردا قلم نیست بر بی زبان
صدف وار گوهرشناسان راز		دهان جز به لل نکردند باز
فروان سخن باشد آگنده گوش		نصیحت نگیرد مگر در خموش
چو خواهی که گویی نفس بر نفس		نخواهی شنیدن مگر گفت کس؟
نباید سخن گفت ناساخته		نشاید بریدن نینداخته
تأمل کنان در خطا و صواب		به از ژاژخایان حاضر جواب
کمال است در نفس انسان سخن		تو خود را به گفتار ناقص مکن
کم آواز هرگز نبینی خجل		جوی مشک بهتر که یک توده گل
حذر کن ز نادان ده مرده گوی		چو دانا یکی گوی و پرورده گوی
صد انداختی تیر و هر صد خطاست		اگر هوشمندی یک انداز و راست
چرا گوید آن چیز در خفیه مرد		که گر فاش گردد شود روی زرد؟
مکن پیش دیوار غیبت بسی		بود کز پسش گوش دارد کسی
درون دلت شهر بندست راز		نگر تا نبیند در شهر باز
ازان مرد دانا دهان دوخته‌ست		که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست