من ساده پرست و باده نوشم

من ساده پرست و باده نوشم		فرمان بر پیر می فروشم
مستغرق لجه‌ی شرابم		مستوجب مژده‌ی سروشم
بر گردش ساقی است چشمم		بر پرده‌ی مطرب است گوشم
آن جا که پیاله‌ای، خرابم		و آن جا که ترانه‌ای، خموشم
من گوش ز بانگ نی شنیدم		من چشم ز جام می نپوشم
هم آتش می بسوخت مغزم		هم ناله نی ببرد هوشم
در کردن توبه سست کیشم		در خوردن باده سخت کوشم
عشرت طلب و نشاط جویم		ساغر به کف و سبو به دوشم
جز پیر مغان نمی‌شناسم		جز قول بتان نمی‌نیوشم
از طعن کسی نمی‌خراشم		وز کرده‌ی خود نمی‌خروشم
تا روز جزا کشد فروغی		کیفیت باده‌های دوشم