در طیران آن سیمرغ قاف قران سوی سواد ما زاغ با طاوس س...

فرخنده شبی که آن جهان گیر		از نطع زمین شد آسمان گیر
برخاست ز خوابگاه این دیر		در مرقد چرخ شد سبک سیر
برداشت ازین خرابه محمل		در منزل ماه کرد منزل
ز آنجا به طریق تاجداری		بنشست به دومین عماری
ز آنجا بسر بلندی بخت		شد تخت نشین سیمین تخت
ز آنجا که رسید بر چهارم		شد خواجه‌ی آن خجسته طارم
ز آنجا چو ز بر کشید رایت		شد والی پنجمین ولایت
ز آنجا چو بلند بارگه گشت		شبها ز ششم شکارگه گشت
ز آنجا چو نمود بیشتر جهد		شد مهدی خاص هفتمین مهد
ز آنجا چو شد آن طرف روانه		شد خازن هشتمین خزانه
ز آنجا چو پرید بر نهم بام		و آزاد شد از شکنج نه دام
بازار جهت گذاشت بر جای		بنهاد به نطع بی جهت پای
سر ز آن سوی کاینات بر کرد		ملک ازل و ابد نظر کرد
بست از دو دوال بند نعلین		شهبند غرض به قاب قوسین
دید آنچه عبارتش نسنجد		در حوصله‌ی خرد، نگنجد
دید ار خدای، دید بی غیب		گفتار ز حق شنید بی رییب
ز آن گفت و شنید بی کم و کاست		هم گفتن و هم شنیدنش راست
کرد از کف غیب شربتی نوش		کز هستی خود شدش فراموش
با بخشش پاک بنده‌ی پاک		آمد سوی بنده خانه‌ی خاک
پس داد بهر خجسته یاری		ز آورده‌ی خوبش یادگاری
بودند همه ز سینه‌ی پر		جویی هم ازان محیط پر در
بوبکر بغار هم قدم بود		فاروق به عدل محترم بود
و آن حرف کش جریده پرداز		با خازن علم بود هم راز
هر چار چو هشت باغ بودند		پروانه‌ی یک چراغ بودند