حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو

حسن مصرست و رخ چون قمرت میر درو		عشق زندان و حصارش که شدم پیر درو
خم ابروت کمانیست، که دایم باشد		هم کمان مهره و هم ناوک و هم تیر درو
حلقه‌ی زلف تو دامیست گره گیر، که هست		حلق و پای دل من بسته به زنجیر درو
جنتست آن رخ خوب و ز دهان و لب تو		می‌رود جوی شراب و عسل و شیر درو
خود که جوید ز کمند سر زلف تو خلاص؟		که به اخلاص رود گردن نحجیر درو
بسم این کار پریشان، که نمی‌بینم جز		جگر ریش و دل سوخته توفیر درو
گر من از عشق تو آشفته شوم نیست عجب		کاوحدی شیفته شد با همه تدبیر درو