پیش از آنک از عدم کرد وجودها سری

پیش از آنک از عدم کرد وجودها سری		بی ز وجود وز عدم باز شدم یکی دری
بی‌مه و سال سال‌ها روح زده‌ست بال‌ها		نقطه روح لم یزل پاک روی قلندری
آتش عشق لامکان سوخته پاک جسم و جان		گوهر فقر در میان بر مثل سمندری
خود خورد و فزون شود آنک ز خود برون شود		سیمبری که خون شود از بر خود خورد بری
کوره دل درآ ببین زان سوی کافری و دین		زر شده جان عاشقان عشق دکان زرگری
چهره فقر را فدا فقر منزه از ردا		کز رخ فقر نور شد جمله ز عرش تا ثری
مست ز جام شمس دین میکده الست بین		صد تبریز را ضمین از غم آب و آذری