فرم عمومى بدن نژاد لارى با تمام نژادهاى ديگر متفاوت است به‌طورى که به‌آسانى مى‌توان آن را مشخص نمود. به‌طورکلى بدن بلند و کشيده، سينه پهن و عميق و پرگوشت، گوشت سينه سفت و پر، پشت پهن و داراى شيب از جلو به عقب مى‌باشد. بال‌ها محکم به بدن چسبيده است، پرهاى دم با زاويه ۴۵ درجه بالاتر از امتداد پشت قرار گرفته است (در صورتى‌که در نژاد مالاى امتداد زاويه اتصال پرها به بدن به‌طرف پائين متمايل است) ساق پا با زاويه ملايمى به ران متصل شده است. از اين‌رو به‌طور کلى فرم مخصوصى به بدن اين نژاد مى‌دهد.
خصوصيات قسمت‌هاى مختلف بدن به قرار زير است:
- رشد سر نسبت به بدن کوچک به‌نظر مى‌رسد. فرم سر به اصطلاح مارى مى‌باشد تاج اغلب در انواع اصيل توت‌فرنگى شکل است. چشم‌هاى درخشان و عقابى و نارنجى رنگ بوده و رشد تاج و ريش اغلب کم است، تاج در خروس‌ها قرمز تيره و در مرغ‌ها قرمز معمولى است. لاله گوش در تمام انواع اين نژاد قرمز است. منقار کوتاه و رنگ آن زرد است در بعضى انواع لکه‌هاى قهوه‌اى رنگ در منقار بالائى وجود دارد. خود منقار بسيار محکم مى‌باشد. گردن نسبتاً بلند و استوانه‌اى است و انتهاى آن تقريباً در بدن فرو رفته است.
- قلم پا کلفت و بلند بوده و رنگ آن اغلب در جورهاى اصيل زرد مايل به قهوه‌اى و در برخى انواع قهوه‌اى پررنگ و حتى تيره مى‌باشد. پنجه‌ها پهن و داراى ۴ انگشت است.
- وزن در مرغ‌ها بالغ يکساله در حدود ۳-۴ کيلو و در خروس‌ها ۴-۵ کيلوگرم است. در خروس‌هاى مسن‌تر گاهى وزن تا ۶ کيلوگرم هم مى‌رسد. فرم بدن در هر دو جنس کاملاً شبيه به‌هم است و فقط از نظر اندازه جثه و وزن با هم فرق دارند.
- سن تخمگذارى در اين نژاد اغلب در ۷ و ۸ ماهگى است. در اوايل تخمگذارى تخم‌ها ريز است ولى به مرور کمى درشت‌تر مى‌شود، به‌طور کلى وزن تخم‌مرغ کم بوده و در حدود ۵۰ گرم مى‌باشد. رنگ پوسته تخم‌مرغ کرمى تا قهوه‌اى روشن مى‌باشد. در انواعى که رنگ پر و بال قهوه‌اى است رنگ پوسته تخم‌مرغ وجود دارد، ضخامت پوسته تخم‌مرغ تقريباً زياد است و قالب تخم‌مرغ اغلب کمى کشيده‌تر از حد معمول مى‌باشد.
- مقدار تخمگذارى ساليانه اغلب در حدود ۸۰-۱۰۰عدد است چون مرغداران اغلب انتخاب و سلکسيون را از نظر وزن انجام مى‌دهند از اين‌رو توجه چندانى به توليد تخم‌مرغ در اين نژاد نشده است ولى به‌نظر مى‌رسد چنانچه سلکسيون از نظر توليد تخم‌مرغ انجام مى‌گيرد افزايشى در ميزان توليد و حتى وزن تخم‌مرغ به‌وجود خواهد آمد. طعم تخم‌مرغ و مزهم گوشت بسيار مطلوب است.
- دفعات کرچى در اين نژاد تقريباً زياد است و معمولاً ۳-۲ بار کرچى در سال ديده مى‌شود. بدين ترتيب که معمولاً بعد از گذاردن هر ۴۰-۳۰ تخم، مرغ دچار کرچى مى‌شود. کرچى بيشتر از اوايل اسفند تا خرداد و در اوايل پائيز روى مى‌دهد. از نظر حس مادرى مرغ‌هاى لارى نژاد خوبى محسوب نمى‌شوند. زيرا به مناسبت فرم مخصوص بدن و سنگينى جثه و فرم سينه و بالاخره عدم توجه، اغلب تخم‌ها را شکسته و مى‌خورند. همچنين در هنگام خروج جوجه‌ها از تخم در اثر عدم توجه ممکن است جوجه‌ها را در زير بدن سنگين خود خفه کنند. اغلب نسبت جوجه‌هاى به‌دست آمده به تخم‌مرغ‌هائى که در زير مرغ گذارده شده نصف و حتى به نسبت يک‌سوم است.
از اين‌رو کمتر از مرغ‌هاى اين نژاد براى جوجه‌کشى طبيعى استفاده مى‌شود و بيشتر مرغداران براى زياد نمودن اين نژاد تخم‌مرغ‌هاى مزبور را در زير مرغ‌هاى نژاد ديگر مى‌خوابانند و پاره‌اى نيز اخيراً از ماشين‌هاى جوجه‌کشى کوچک براى توليد جوجه در اين نژاد استفاده مى‌کنند. درصد نطفه‌دارى نسبتاً خوب است، شايد علت اين امر زياد بودن نسبت خروس‌ها در گله مرغ‌ها مى‌باشد. زيرا اغلب مرغداران براى هر ۳ تا ۴ مرغ يک خروس در گله رها مى‌کنند.
انواع نژاد لارى
جورهاى مختلفى از نژاد لارى در ايران مشخص شده است، فرم بدن در تمام اين جورها تقريباً شبيه به‌هم بوده و طبق استانداردى است که قبلاً شرح داده شده است، فقط از نظر رنگ پر و بال با هم فرق دارند، به‌طورکلى از نظر رنگ پر و بال جورهاى مختلف نژاد لارى که در ايران وجود دارد به قرار زير مى‌باشد:
لارى قرمز، لارى قهوه‌اى، لارى گل‌باقلائى و سفيد.
لارى قرمز
مهم‌ترين و اصيل‌ترين جورهاى اين نژاد را تشکيل مى‌دهد. رنگ پر و بال خروس درخشنده و با تلاءلو زرد رنگ و لکه‌هاى سياه در پر و بال و مخصوصاً در زير شکم و بال‌ها است. پرهاى دم در قاعده قرمز و در انتها سياه است. رنگ مرغ‌ها روشن‌تر از رنگ خروس‌ها مى‌باشد.
لارى قهوه‌اى
منظره عمومى پرها قهوه‌اى و اغلب رگه‌هاى سياه در آن ديده مى‌شود. رنگ سينه سياه‌تر از رنگ قسمت‌هاى ديگر بدن است، در اين نوع معمولاً برعکس نوع قبلى رنگ خروس‌ها روشن‌تر از رنگ مرغ‌ها مى‌باشد.
لارى گل‌باقلائى و سفيد
رنگ پر و بال در بعضى از انواع لارى‌ها سفيد است، رنگ سفيد به‌ندرت ديده مى‌شود چون اغلب داراى نوارها و لکه‌هاى سياه و يا طوسى و يا زرد مى‌باشند. اين نوارها بيشتر در پرهاى پشت و پرهاى بال و شانه و گردن وجود دارد.
