زهی! حسن ترا گل خاک کویی

زهی! حسن ترا گل خاک کویی		نسیم عنبر از زلف تو بویی
رخت بر سوسن و گل طعنه‌ها زد		که بود این ده زبانی، آن دو رویی
نیامد در خم چوگان خوبی		به از سیب زنخدان تو گویی
سر زلفت ز بهر غارت دل		پریشانست هر تاری به سویی
شدی جویای بالای تو گر سرو		توانستی که بگذشتی ز جویی
ز زلفت حلقه‌ای جستم، ندادی		چه سختی می‌کنی با من به مویی؟
دل سخت تو چون دید اوحدی گفت:		بدین سنگم بباید زد سبویی