هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت

هله ای آنک بخوردی سحری باده که نوشت		هله پیش آ که بگویم سخن راز به گوشت
می روح آمد نادر رو از آن هم بچش آخر		که به یک جرعه بپرد همه طراری و هوشت
چو از این هوش برستی به مساقات و به مستی		دهدت صد هش دیگر کرم باده فروشت
چو در اسرار درآیی کندت روح سقایی		به فلک غلغله افتد ز هیاهوی و خروشت
بستان باده دیگر جز از آن احمر و اصفر		کندت خواجه معنی برهاند ز نقوشت
دهد آن کان ملاحت قدحی وقت صباحت		به از آن صد قدح می که بخوردی شب دوشت
تو اگرهای نگویی و اگر هوی نگویی		همه اموات و جمادات بجوشند ز جوشت
چو در آن حلقه بگنجی زبر معدن و گنجی		هوس کسب بیفتد ز دل مکسبه کوشت
تو که از شر اعادی به دو صد چاه فتادی		برهانید به آخر کرم مظلمه پوشت
همه آهنگ لقا کن خمش و صید رها کن		به خموشیت میسر شود این صید وحوشت
تو دهان را چو ببندی خمشی را بپسندی		کشش و جذب ندیمان نگذارند خموشت