در توحید

ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت		چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت
ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق		در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت
هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم		من ز من بی هیچ عذری در زمان چون خوانمت
آسمانها چون زمین مرکب دربان تست		با چنین اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت
آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان		پس تو دارنده‌ی مکانی در مکان چون خوانمت
آنچه در صدرست در لولوش کسی می ننگرد		من برون چون لولیان بر آستان چون خوانمت
چون تویی سود حقیقی دیگران سودای محض		پس چو مشتی خس برای سوزیان چون خوانمت
علم تو خود بام عقل و کعبه‌ی نفسست و طبع		من چو حج گولان به زیر ناودان چون خوانمت
«این» و «آن» باشد اشارت سوی اجسام کثیف		تو لطیفی در عبارت «این» و «آن» چون خوانمت
آنچه دل داند حدوث است آنچه لب گوید حروف		من ز دل چون دانمت یا از زبان چون خوانمت
از ورای «کن فکان» آمد پس از تخییل خویش		در مناجات از فضولی «کن فکان» چون خوانمت
بی‌زبان چون تیر خواهی تا ترا خوانند بس		من سنایی با زبانی چون سنان چون خوانمت
ای شده پیر و عاجز و فرتوت		مانده در کار خویشتن مبهوت
داده عمر عزیز خویش به باد		شده راضی ز عیش خویش به قوت
متردد میان جبر و قدر		غافل از عین عزت جبروت
ملکوت جهان نخست بدان		پس خبر ده ز مالک ملکوت
مگذر از حکم «آیةالکرسی»		سنگ بفگن چو یافتی یاقوت
آل موسی و آل هارون را		چون ز لاهوت دان جدا ناسوت
نشنیدی که چون نهان گردد		سر حق با سکینه در تابوت
جز سنایی که داند این حکمت		با چنین حکمت سخن مسکوت