روزگاری که رخت قبله‌ی جان بود مرا

روزگاری که رخت قبله‌ی جان بود مرا		روی دل تافته از هر دو جهان بود مرا
چند روزی که به سودای تو جان می‌دادم		حاصل از زندگی خویش همان بود مرا
یادباد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز		دل سرا پرده‌ی صد راز نهان بود مرا
یادباد آن که چو آغاز سخن می‌کردی		با تو صد زمزمه در زیر زبان بود مرا
یاد باد آن که چو می‌شد سرت از باده گران		دوش منت کش آن بار گران بود مرا
یاد باد آن که به بالین تو شبهای دراز		پاسبان مردم چشم نگران بود مرا
یاد باد آن که دمی گر ز درت می‌رفتم		محتشم پیش سگان تو ضمان بود مرا