. . .

. . .		. . .
بنمای روی خویش، که غیر از تو هر چه هست		دیدیم و بی‌غروب نبودند و بی‌افول
یا یک زمان به جانب ما نیز میل کن		یا خود جواب ما بده ار گشته‌ای ملول
ترسم رسول دین تو گیرد، بدین سبب		تقصیر میکنم ز فرستادن رسول
تا شد به عشق روی تو مشهور نام من		اندر زمانه فارغم از شهرت و خمول
گر عدل بینم از تو و گرنه نمی‌توان		از بندگی تجاوز و از چاکری عدول
در جانم آتشیست ز هجر تو ورنه چیست؟		این آه سرد و سوز دل و ناله و غول
در وصف قد و زلف تو هر چند سالهاست		کاهل حدیث عرض سخن میدهند و طول
از آسمان عشق تو قرآن فارسی		امروز می‌کند به دل اوحدی نزول