بهار دل دوستدار علی

بهار دل دوستدار علی		همیشه پر است از نگار علی
دلم زو نگار است و علم اسپرم		چنین واجب آید بهار علی
بچن هین گل، ای شیعت و خسته کن		دل ناصبی را به خار علی
از امت سزای بزرگی و فخر		کسی نیست جز دوستدار علی
ازیرا کز ابلیس ایمن شده است		دل شیعت اندر حصار علی
علی از تبار رسول است و نیست		مگر شیعت حق تبار علی
به صد سال اگر مدح گوید کسی		نگوید یکی از هزار علی
به مردی و علم و به زهد و سخا		بنازم بدین هر چهار علی
ازیرا که پشتم ز منت به شکر		گران است در زیر بار علی
شعار و دثارم ز دین است و علم		هم این بد شعار و دثار علی
تو ای ناصبی خامشی ایرا که تو		نه‌ای آگه از پود و تار علی
محل علی گر بدانی همی		بیندیشی از کار و بار علی
مکن خویشتن مار بر من که نیست		تو را طاقت زهر مار علی
به بی‌دانشی هر خسی را همی		چرا آری اندر شمار علی؟
علی شیر نر بود لیکن نبود		مگر حربگه مرغزار علی
نبودی در این سهمگن مرغزار		مگر عمرو و عنتر شکار علی
یکی اژدها بود در چنگ شیر		به دست علی ذوالفقار علی
سه لشکر شکن بود با ذوالفقار		یمین علی با یسار علی
سران را درافگند سر زیر پای		سر تیغ جوشن گذار علی
نبود از همه خلق جز جبرئیل		به حرب حنین نیزه‌دار علی
به روز هزاهز یکی کوه بود		شکیبا، دل بردبار علی
چو روباه شد شیر جنگی چو دید		قوی خنجر شیرخوار علی
همی رشک برد از زن خویش مرد		گه حمله‌ی مردوار علی
گر از غارت دیو ترسی همی		درآمدت باید به غار علی
به غار علی در نشد کس مگر		به دستوری کاردار علی
ز علم است غار علی، سنگ نیست		نشاید به سنگ افتخار علی
نبینی به غار اندرون یکسره		سرای و ضیاع و عقار علی
نبارد مگر ز ابر تاویل قطر		بر اشجار و بر کشت زار علی
نبود اختیار علی سیم و زر		که دین بود و علم و اختیار علی
شریعت کجا یافت نصرت مگر		ز بازوی خنجر گزار علی؟
ز کفار مکه نبود ایچ کس		به دل ناشده سوکوار علی
سر از خس برون کرد نارست هیچ		کس اندر همه روزگار علی
همیشه ز هر عیب پاکیزه بود		زبان و دو دست و ازار علی
گزین و بهین زنان جهان		کجا بود جز در کنار علی؟
حسین و حسن یادگار رسول		نبودند جز یادگار علی
بیامد به حرب جمل عایشه		بر ابلیس زی کارزار علی
بریده شد ابلیس را دست و پای		چو بانگ آمد از گیرودار علی
از آتش نیابند زنهار کس		چو نایند در زینهار علی
که افگند نام از بزرگان حرب		مگر خنجر نامدار علی؟
به بدر و احد هم به خیبر نبود		مگر جستن حرب کار علی
پس آنک او به بنگاه می‌پخت دیگ		به هنگام خور بود یار علی
شتربان و فراش با دیگ‌پز		نبودند جز پیشکار علی
سواری که دعوی کند در سخن		بیا، گو، من اینک سوار علی
اگر ناصبی گوش دارد زمن		نکو حجت خوش‌گوار علی
به حجت به خرطومش اندر کشم		علی‌رغم او من مهار علی
وگر سر بتابد به بی‌دانشی		ز علم خوش بی‌کنار علی
نیاید به دشت قیامت مگر		سیه روی و سر پرغبار علی