| يکى بود يکى نبود
|
| زير گنبد کبود
|
| لخت و عور، تنگ غروب، سه‌تا پَرى نشسّه بود
|
| زار زار گريه مى‌کردن پريا
|
| مثه ابراى باهار گريه مى‌کردن پريا
|
| گيساشون قد کمون، رنگ شبق
|
| از کمون بلن تَرَک، از شبق مشکى ترک
|
| روبه‌روشون تو افق شهر غلاماى اسير
|
| پشت شون سرد و سيا، قلعهٔ افسانهٔ پير
|
| از افق جيرينگ جيرينگ صداى زنجير مى‌اومد
|
| از عقب، از توى برج نالهٔ شبگير مى‌اومد...
|
| 'ـ پريا! گشنه تونه؟
|
| پريا! تشنه‌تونه؟
|
| پريا! خسته شدين
|
| مرغِ پَر بسته شدين؟
|
| چيه اين هاى هايِ تون؟
|
| گريه‌تون واى وايِ تون؟
|
| پريا هيچى نگفتن، زار زار گريه مى‌کردن پريا
|
| مث ابراى باهار گريه مى‌کردن پريا...
|
|
| ' ـ پرياى نازنين!
|
| چه تونه زار مى‌زنين
|
| توى اين تنگِ غروب
|
| نمى‌گين برف مياد
|
| نمى‌گين گره مياد مى‌خوردتون؟
|
| نمى‌گين ديبه مياد يه لقمه خام مى‌کندتون
|
| نمى‌ترسين پريا؟
|
| نمياين به شهر ما؟
|
| شهر ما صداش مياد، صداى زنجيراش مياد
|
| پريا! قد رشيدم ببينين
|
| اسب سفيدم ببينين:
|
| اسب سفيد نقره نل
|
| يال و دُمش رنگ عسل
|
| مرکب صر صر تک من! آهوى آهن رگ من!
|
| گردن و ساقش ببينين! بادِ دماغش ببينين!
|
| امشب تو شهر چراغونه
|
| خونه ديبا داغونه
|
| مردم ده مهمون‌مان
|
| با دامب و دومب به شهر ميان
|
| داريه و دمبک مى‌زنن
|
| مى‌رقصن و مى‌رقصونن
|
| غنچهٔ خندون مى‌ريزن
|
| نقل بيابون مى‌ريزن
|
| هاى مى‌کِشن، هوى مى‌کِشن:
|
| 'ـ شهر جاى ما شد
|
| عيد مردماس، ديب گله داره
|
| دنيا مال ماس، ديب گله داره
|
| سفيدى پادشاس، ديب گله داره
|
| سياهى روسياس، ديب گله داره
|
| پريا!
|
| ديگه تک روز شيکسّه
|
| دراى قلعه بسّه
|
| اگه تا زوده بُلن شين، سوار اسب من شين
|
| مى‌رسيم به شهر مردم، ببينين: صداش مياد
|
| جينگ و جينگِ ريختن زنجير برده‌هاش مياد
|
| آره! زنجير اى گرون، حلقه به حلقه، لابه‌لا
|
| مى‌ريزن و دست و پا!
|
| پوسيده‌ن، پاره مى‌شن، ديبا بيچاره مى‌شن
|
| سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار مى‌بينن
|
| سر به صحرا بذارن، کوير و نمکزار مى‌بينن
|
| عوضش تو شهر ما... (آخ! نمى‌دونين پريا!)
|
| درا بر جا وا مى‌شن، برده دارا رسوا مى‌شن
|
| غلوما آزاد مى‌شن، ويرونه‌ها آباد مى‌شن
|
| هر کى که غصه داره، غمشو جا مى‌ذاره
|
| قالى مى‌شن حصيرا، آزاد مى‌شن اسيرا
|
| اسيرا کينه دارن، داس شونو ورمى‌دارن
|
| سيل مى‌شن: شر شر شر!
|
| آتيش مى‌شن: گر گر گر !
|
| تو قلب شب که بدِ گله
|
| آتيش بازى چه خوشگله!
|
| آتيش آتيش چه خوبه!
|
| حالام تنگ غروبه
|
| چيزى به شب نمونده، به سوز تب نمونده
|
| به جستن و واجستن، تو حوض نقره جستن...
|
| الان غلاما وايسادن که مشعلا رو وردارن
|
| بزنن به جون شب، ظلمتو داغونش کنن
|
| عمو زنجير بافو پالون بزنن وارد ميدونش کنن
|
| به‌جائى که شنگولش کنن، سکهٔ يه پولش کنن:
|
| دست همو بچسبن دورِ يارو برقصن
|
| 'حمومک مورچه داره، بَشين و پاشو' دربيارن
|
| 'قفل و صندوقچه داره، بشين و پاشو' دربيارن
|
| پريا! بسّه ديگه هاى هاى‌تون، گريه‌تون، واى واى تون!...
|
| پريا هيچى نگفتن، زار زار گريه مى‌کردن پريا
|
| مث ابر اى باهار گريه مى‌کردن پريا...
|
|
| دنياى ما قصه نبود
|
| پيغوم سربسته نبود
|
| دنياى ما عيونه، هر کى مى‌خواد بدونه:
|
| دنياى ما خار داره، بيابوناش مار داره
|
| هر کى باهاش کار داره، دلش خبردار داره!
|
| دنياى ما بزرگه، پر از شغال و گرگه!
|
| دنياى ما ـ هى هى هى! |
| عقب آتيش ـ لى لى لى! |
| آتيش مى‌خواى بالا ترک |
| تا کف پات ترک ترک... |
| دنياى ما همينه، بخواهى نخواهى اينه
|
| خوب پرياى قصه! مرغاى پر شکسّه!
|
| آبتون نبود، دونتون نبود، چائى و قليونتون نبود؟
|
| کى بتون گفت که بياين دنياى ما، دنياى واويلاى ما؟
|
| قلعهٔ قصه‌تونو ول بکنين، کارتونو مشکل بکنين؟
|
| پريا هيچى نگفتن، زار و زار گريه مى‌کردن پريا
|
| مث ابراى باهار گريه مى‌کردن پريا
|
|
| دس زدم به شونه‌شون، که کنم روونه‌شون
|
| پريا جيغ زدن، و يغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن
|
| پائين اومدن پود شدن، پير شدن، گريه شدن، جوون شدن
|
| خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروس سرکنده شدن
|
| ميوه شدن هسته شدن، انار سربسته شدن
|
| (اميد شدن، يأس شدن، ستارهٔ نحس شدن)...
|
| وقتى ديدن ستاره، به من اثر نداره:
|
| مى‌بينم و حاشا مى‌کنم، بازى رو تماشا مى‌کنم
|
| هاج و واج و منگ نمى‌شم، از جادو سنگ نمى‌شم ـ
|
| يکيش تُنگ شراب شد، يکيش درياى آب شد
|
| يکيش کوه شد و زُق زد، تو آسمون تُتُق زد...
|
| شرابه رو سر کشيدم، پاشنه رو ور کشيدم
|
| زدم به دريا تر شدم، ازون ورش به در شدم
|
| دويدم و دويدم، بالاى کوهى رسيدم
|
| اون ور کوه ساز مى‌زدن، همپاى آواز مى‌زدن
|
| ...
|
| بالا رفتيم دوغ بود، قصهٔ بى‌بيم دروغ بود
|
| پائين اومديم ماست بود، قصهٔ ما راست بود
|
| قصهٔ ما به سر رسيد، غلاغه به خونه‌ش نرسيد
|
| هاچين و واچين
|
| زنجير و ورچين!
|
