ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید

ای هفت مدبر که بر این پرده سرائید		تا چند چو رفتید دگر باره برآئید؟
خوب است به دیدار شما عالم ازیرا		حوران نکو طلعت پیروزه قبائید
سوی حکما قدر شما سخت بزرگ است		زیرا که به حکمت سبب بودش مائید
از ما به شما شادتر از خلق که باشد؟		چون بودش ما را سبب و مایه شمائید
پر نور و صور شد ز شما خاک ازیرا		مایه‌ی صور و زایشی و کان ضیائید
مر صورت پر حکمت ما را که پدید است		بر چرخ قلم‌های حکیم‌الحکمائید
عیب است یکی آنکه نگردیم همی ما		باقی چو شما، گرچه شما اصل بقائید
پاینده کجا گردد چیزی که نپاید؟		این حکم شناسید شما گر عقلائید
آینده ز ما هرگز پاینده نگردد		هرگه که شما می‌چو برآئید نپائید
گه‌مان بفزائید و گهی باز بکاهید		بر خویشتن خویش همی کار فزائید
آید به دل من که شما هیچ همانا		زان می نفزائید که تا هیچ نسائید
زیرا که نزاده‌است شما را کس و هموار		بر خاک همی زاده‌ی زاینده بزائید
آن را که نزادند مرو را و نزاید		زی مرد خردمند شما راست گوائید
ای شعرفروشان خراسان بشناسید		این ژرف سخن‌های مرا گر شعرائید
بر حکمت میری زچه یابید چو از حرص		فتنه‌ی غزل و عاشق مدح امرائید؟
یکتا نشود حکمت مرطبع شما را		تا از طمع مال شما پشت دوتائید
آب ار بشودتان به طمع باک ندارید		مانند ستوران سپس آب و گیائید
دل‌تان خوش گردد به دروغی که بگوئید		ای بیهده‌گویان که شما از فضلائید
گر راست بخواهید چو امروز فقیهان		تزویر گرانند شما اهل ریائید
ای امت بدبخت بر این زرق‌فروشان		جز کز خری و جهل چنین فتنه چرائید؟
خواهم که بدانم که مر این بی‌خردان را		طاعت به‌چه معنی و ز بهر چه نمائید
زین بیش شما را سوی من نیست خطائی		هرچند شما بی خطران اهل خطائید
چون حکم فقیهان نبود جز که به رشوت		بی‌رشوت هریک ز شما خود فقهائید
این ظلم به دستوری از بهر چه باید		چون مال ز یکدیگر بس خود بربائید؟
از حکم الهی به چنین فعل بد ایشان		اندر خور حدند و شما اهل قفائید
ای حیلت‌سازان جهلای علما نام		کز حیله مر ابلیس لعین را وزرائید
چون خصم سر کیسه‌ی رشوت بگشاید		در وقت شما بند شریعت بگشائید
هرگز نکنید و ندهید از حسد و مکر		نه آنچه بگوئید و نه هرچ آن بنمائید
اندر طلب حکم و قضا بر در سلطان		مانند عصا مانده شب و روز به پائید
ایزد چو قضای بد بر خلق ببارد		آنگاه شما یکسره درخورد قضائید
با جهل شما در خور نعلید به سر بر		نه درخور نعلی که بپوشید و بیائید
فوج علما فرقت اولاد رسولند		و امروز شما دشمن و ضد علمائید
میراث رسول است به فرزندش ازو علم		زین قول که او گفت شما جمله کجائید؟
فرزند رسول است خداوند حکیمان		امروز شما بی‌خردان و ضعفائید
میمون چو همای است بر افلاک و شما باز		چون جغد به ویرانه در اعدای همائید
پر نور و دل افروز عطائی است ولیکن		ما را، نه شما را، که نه در خورد عطائید
زیرا که روا نیست اگر گویم کایزد		آن داد شما را که مر آن را نه سزائید
گر روی بتابم ز شما شاید زیراک		بی‌روی ستمگاره و با روی و ریائید
فقه است مر آن بیهده را سوی شما نام		کان را همی از جهل شب و روز بخائید
گوئید که بدها همه برخواست خدای است		جز کفر نگوئید چو اعدای خدائید
ابلیس رها یابد از اغلال گر ایدونک		در حشر شما ز آتش سوزنده رهائید
از بهر چه بر من همه همواره به کینید		گر جمله بلائید چرا جمله مرائید؟
گوئید که تو حجت فرزند رسولی		زین درد همه ساله به رنجید و بلائید
فردا به پیمبر به چه شائید که امروز		اینجا به یکی بنده‌ی فرزند نشائید
آن را که ببایدش ستودن بنکوهید		وان را که نکوهیدن شاید بستائید
چون حرب شما را به سخن سخت کنم تنگ		هر چند که بسیار ببائید روائید
چون حجت گویم به ترازوی من اندر		گر پنج هزارید پشیزی نگرائید