ای در غم تو به سوز و یارب

ای در غم تو به سوز و یارب		بگریسته آسمان همه شب
گر چرخ بگرید و بخندد		آن جذبه خاک باشد اغلب
از بس که بریخت اشک بر خاک		شد خاک ز اشک او مطیب
از گریه آسمان درآمد		صد باغ به خنده مذهب
من بودم و چرخ دوش گریان		او را و مرا یکی‌ست مذهب
از گریه آسمان چه روید		گل‌ها و بنفشه مرطب
وز گریه عاشقان چه روید		صد مهر درون آن شکرلب
آن چشم به گریه می‌فشارد		تا بفشارد نگار غبغب
این گریه ابر و خنده خاک		از بهر من و تو شد مرکب
وین گریه ما و خنده ما		از بهر نتیجه شد مرتب
خاموش کن و نظاره می‌کن		اندر طلب جهان و مطلب