درمان

رزکسيون جراحى تنها راه درمان قطعى است. در حدود ۸۵% بيماران عمل جراحى قابل انجام است و در ۵۰% موارد، ضايعه قابل رزکسيون است؛ در نيمى از موارد قابل رزکسيون، تومور بالقوه قابل درمان است.

محدودهٔ پروگزيمال بايد حداقل ۶ سانتى‌متر از تومور فاصله داشته باشد. اگر تومور در ناحيهٔ آنتر قرار دارد، رزکسيون جهت درمان قطعى شامل گاسترکتومى ديستال همراه با برداشتن کل امنتوم، ۳ تا ۴ سانتى‌متر از کلاهک دئودنوم و غدد لنفاوى زير پيلور و در بعضى شرايط، خارج‌کردن شريان گاستريک چپ و غدد لنفاوى مجاور است. بازسازى (reconstruction) پس از گاسترکتومى شامل بيلروت I يا II است اما روش دوم بهتر است زيرا رشد تومور باقى‌مانده نزديک پيلور، پس از عمل ممکن است موجب انسداد زودرس آناستوموز گاسترودئودنال شود.

گاسترکتومى کامل همراه با اسپلنکتومى بايد در تومورهاى نيمهٔ پروگزيمال معده و تومورهاى گسترده (مانند لينيت پلاستيکا) صورت بگيرد. تداوم دستگاه گوارش با يک ازوفاگوژژونوستومى Roux-en-Y حفظ مى‌شود. ايجاد يک بن‌بست روده‌اى جهت ايجاد مخزن غذا هيچ ارزش تغذيه‌اى ندارد و خطر عوارض زودرس را افزايش مى‌دهد.

در تومورهاى ناحيهٔ کارديا، ازوفاگوگاسترکتومى و اسپلنکتومى به‌همراه ازوفاگوگاستروستومى اينتراتوراسيک انجام مى‌شود.

تمايل تومورهاى معده به انتشار زيرمخاطى پروگزيمال بايد در حين جراحى در نظر گرفته شود. بهتر است قبل از ايجاد آناستوموز، مقاطع يخ‌زده (Frozen Section) از لبهٔ پروگزيمال تهيه شود. اگر تومور در اين محل وجود داشت بايد گاسترکتومى وسيع‌ترى انجام داد.

رزکسيون تسکينى در مواردى‌که معده هنوز متحرک است و طول عمر بيشتر از ۲-۱ ماه تخمين زده مى‌شود، بايد صورت بگيرد. گاسترکتومى تسکينى اغلب براى خارج‌کردن ضايعهٔ آنتر و جلوگيرى از انسداد توصيه مى‌شود اما در موارد انتخاب‌شده مى‌توان از گاسترکتومى کامل به‌عنوان درمان تسکينى مناسب استفاده کرد.

شيمى‌درمانى کمکى بعد از درمان جراحى قطعى با رژيم‌هاى موجود در حال حاضر، ارزشى ندارد.