فتق اپى‌گاستريک از خط سفيد (linea alba) در بالاى سطح ناف بيرون مى‌زند. فتق ممکن است از طريق يکى از سوراخ‌هاى نفوذ اعصاب و عروق کوچک مجاور خط ميانى و يا از طريق ناحيه‌اى دچار ضعف مادرزادى روى خط سفيد ايجاد شود.
حدود ۵-۳% جمعيت‌هاى فتق‌هاى اپى‌گاستريک دارند. اين فتق‌ها در مردان شايع‌تر هستند و بيشترين شيوع آنها بين سنين ۲۰ تا ۵۰ سال است. حدود ۲۰% فتق‌هاى اپى‌گاستريک متعدد هستند، و تقريباً ۸۰% آنها درست در خارج خط وسط رخ مى‌دهند.
تشخيص افتراقى شامل زخم‌معده، بيمارى کيسهٔ صفرا، فتق هياتوس، پانکراتيت، و انسداد فوقانى رودهٔ باريک است. گاهي، ممکن است افتراق تودهٔ فتق در ليپوم، فيبروم، يا نوروفيبروم زيرپوستى دشوار باشد.
درمان
بيشتر فتق‌هاى اپى‌گاستريک را بايد ترميم کرد، زيرا فتق‌هاى کوچک در معرض گيرافتادن و فتق‌هاى بزرگ اغلب نشانه‌دار و بدمنظره هستند. معمولاً مى‌توان نقص را به‌صورت اوليه بست. محتويات چربى درون فتق معمولاً بريده و خارج مى‌شود. ساختارهاى داخل شکمى دچار فتق جا انداخته مى‌شوند، ولى براى بستن کيسهٔ صفاقى سعى نمى‌شود.
پيش‌آگهى
ميزان عود ۲۰-۱۰% است، که در قياس با ترميم روتين فتق‌هاى مغبنى يا رانى بالاتر است. اين ميزان عود بالا ممکن است تاحدى ناشى از ناتوانى در تشخيص و ترميم نقايص کوچک متعدد باشد.
يافته‌هاى بالينى
نشانه‌ها
بيشتر فتق‌هاى اپى‌گاستريک بدون درد هستند و در معاينهٔ روتين شکمى يافت مى‌شود. در صورت دردناک بودن، تظاهر اين فتق‌ها از درد خفيف اپى‌گاستريک و حساسيت به لمس تا درد سوزشى اپى‌گاستر با انتشار به پشت يا ربع‌هاى تحتانى شکم متغير است. درد ممکن است با نفخ شکم، تهوع، يا استفراغ همراه باشد. نشانه‌ها اغلب به‌دنبال غذاى سنگين رخ مى‌دهند و گاه ممکن است با درازکشيدن بهبود يابند، چرا که حالت خوابيده باعث مى‌شود تودهٔ فتق از ديوارهٔ قدامى شکم به‌سمت عقب بى‌افتد. توده‌هاى کوچکتر اغلب تنها حاوى چربى دور صفاقى و به‌ويژه مستعد گيرافتادن و استرانگولاسيون هستند. اين فتق‌هاى کوچکتر اغلب به لمس حساس هستند و فتق‌هاى بزرگ‌تر به‌ندرت استرانگوله مى‌شوند و ممکن است علاوه بر چربى دور صفاقي، حاوى بخشى از امنتوم مجاور، و گاه، حلقه‌اى از رودهٔ کوچک يا بزرگ باشند.
علائم
اگر تودهٔ قابل لمس باشد، تشخيص را اغلب مى‌توان با هر مانورى که فشار درون شکم را افزايش دهد، و به اين ترتيب باعث بيرون‌زدن توده به‌سمت جلو شود، قطعى کرد. تشخيص در بيماران چاق دشوار است، زيرا لمس توده مشکل مى‌باشد، سونوگرافى يا CT ممکن است در بيماران خيلى چاق ضرورى باشند.
