من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او

من آن نیم که بگویم حدیث نعمت او		که مست و بیخودم از چاشنی محنت او
اگر چو چنگ بزارم از او شکایت نیست		که همچو چنگم من بر کنار رحمت او
ز من نباشد اگر پرده‌ای بگردانم		که هر رگم متعلق بود به ضربت او
اگر چه قند ندارم چو نی نوا دارم		از آنک بر لب فضلش چشم ز شربت او
کنون که نوبت خشم است لطف از این دست است		چگونه باشد چون دررسم به نوبت او
اگر بدزدم من ز آفتاب ننگی نیست		چه ننگ باشد مر لعل را ز زینت او
وگر چو لعل ندزدم ز آفتاب کمال		گذر ز طینت خود چون کنم به طینت او
نه لولیان سیاه دو چشم دزد ویند		همی‌کشند نهان نور از بصیرت او
ز آدمی چو بدزدی به کم قناعت کن		که شح نفس قرین است با جبلت او
از او مدزد بجز گوهر زمانه بها		اگر تو واقفی از لطف و از سریرت او
که نیست قهر خدا را بجز ز دزد خسیس		که سوی کاله فانی بود عزیمت او
دریغ شرح نگشت و ز شرح می‌ترسم		که تیغ شرع برهنه‌ست در شریعت او
گمان برد که مگر جرم او طمع بوده‌ست		نه بلک خس طمعی بود آن جریمت او