در سبب نظم کتاب

ضعف پیری قوت طبعم شکست		راه فکرت بر ضمیر من ببست
در دلم فهم سخندانی نماند		بر لبم حرف سخنرانی نماند
به که سر در جیب خاموشی کشم		پا به دامان فراموشی کشم
نسبتی دارد به حال من قوی		این دو بیت از مثنوی مولوی:
«کیف یاتی النظم لی و القافیه؟		بعد ما ضعفت اصول العافیه»
«قافیه اندیشم و، دلدار من		گویدم: مندیش جز دیدار من!»
کیست دلدار؟ آنکه دل‌ها دار اوست		جمله دل‌ها مخزن اسرار اوست
دارد او از خانه‌ی خود آگهی		به که داری خانه‌ی او را تهی
تا چون بیند دور ازو بیگانه را		جلوه‌گاه خود کند آن خانه را
خاصه نظم این کتاب از بهر اوست		مظهر آیات لطف و قهر اوست
در ثنایش نغز گفتاری کنم		در دعایش ناله و زاری کنم
چون ندارم دامن قربش به دست		بایدم در گفت و گوی او نشست