دراز شد سفر یار دور گشته‌ی ما

دراز شد سفر یار دور گشته‌ی ما		فغان ازین دلی بی‌او نفور گشته ما
به آن رسید که توفان بر آیدم بدو چشم		ز سوز سینه همچون تنور کشته ما
بخواند راوی مستان به صوت داودی		ز شوق او سخن چون زبور گشته ما؟
چه بودی آنکه چو حوری در آمدی هر دم		به خانه‌ی چو سرای سرور گشته‌ی ما؟
چه بودی ار خبر او همی رسانیدند		به گوش خاطر از خود نفور گشته ما؟
ز حافظان وفا نیست مشفقی که کند		ملامت دل از کار دور گشته‌ی ما
حدیث ما تو بگوی، اوحدی که مشغولست		به یاد دوست دل با حضور گشته‌ی ما