وصیت کردن عمران جفت خود را بعد از مجامعت کی مرا ندی...

وا مگردان هیچ ازینها دم مزن		تا نیاید بر من و تو صد حزن
عاقبت پیدا شود آثار این		چون علامتها رسید ای نازنین
در زمان از سوی میدان نعره‌ها		می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا
شاه از آن هیبت برون جست آن زمان		پابرهنه کین چه غلغلهاست هان
از سوی میدان چه بانگست و غریو		کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو
گفت عمران شاه ما را عمر باد		قوم اسرائیلیانند از تو شاد
از عطای شاه شادی می‌کنند		رقص می‌آرند و کفها می‌زنند
گفت باشد کین بود اما ولیک		وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک