سر آن داری کامروز مرا شاد کنی

سر آن داری کامروز مرا شاد کنی		دل مسکین مرا از غمت آزاد کنی
خانه‌ی صبر دلم کز غم تو گشت خراب		زان لب لعل شکربار خود آباد کنی
خاک پای توام و زاتش سودای مرا		برزنی آب و همه انده بر باد کنی
آخرت شرم نیاید که همه عمر مرا		وعده‌ی داد دهی و همه بیداد کنی
شد فراموش مرا راه سلامت ز غمت		چو شود گر به سلامی دل من شاد کنی