فی مرثیه محمد قلی میرزا غفرالله ذنوبه

باز آفتی به اهل جهان از جهان رسید

کاثار کلفتش به زمین و زمان رسید

باز آتشی فتاد به عالم که دود آن

از شش جهت گذشت و به هفت آسمان رسید

از دشت غصه خاست غباری کزین مکان

طوفان آن به منظره‌ی لامکان رسید

ابری بهم رسید و ز بارش بهم رساند

سیلی سبک عنان که کران تا کران رسید

بالا گرفت نوحه‌پر وحشتی کز آن

غوغا به سقف غرفه‌ی بالائیان رسید

هر ناله‌ای که نوحه گر از دل به لب رساند

در بحر و بر بگوش انس و جان رسید

در چار رکن و شش جهت و هفت بارگاه

کار عزا و شغل مصیبت به آن رسید

	کافاق روی روز کند همچو شب سیاه
	وز غم نه افتاب برآید دگر نه ماه

افغان که بهترین گل این بوستان نماند

رخشان چراغ دیده‌ی خلق جهان نماند

شمعی که رشگ داشت بر او شمع آفتاب

از تند باد مرگ درین دودمان نماند

نخلی که در حدیقه‌ی جنت به دل نداشت

از دوستان برید و درین بوستان نماند

گنجی که بود پر گوهر از وی بسیط خاک

در زیر خاک رفت و درین خاکدان نماند

روئی که کارنامه‌ی نقاش صنع بود

پردر نظاره گاه تماشائیان نماند

حسنی که حسن یوسف ازو بد نشانه‌ای

گم شد چنان که تا ابد ازوی نشان نماند

جسمی که بار پیرهن از ناز می‌کشید

بروی چه بارها که ز خاک گران نماند

	دردا که آن رخ از کفن آخر نقاب کرد
	خشت لحد مقابله با آفتاب کرد

افسوس کاختر فلک عزت و جلال

زود از افق رسید به منزلگه زوال

ماهی که مهر دیده به پا سودیش نه رخ

شخص اجل به صد ستمش کرد پایمال

سروی که در حدیقه‌ی جان بود متصل

با خاک در مغاک لحد یافت اتصال

گل جامه می‌درد که چه نخلی ز ظلم کند

بی‌اعتدالی اجل باغ اعتدال

مه سینه می‌کند که چه پاینده اختری

از دستبرد حادثه افتاد در وبال

از بس که در بسیط زمین بود بی‌عدیل

وز بس که در بساط زمان بود بی‌همال

بر پیش طاق چرخ نوشتند نام او

سلطان ملک حسن و شخ خطه جمال

	افغان که شد به مرثیه ذکر زبان و لب
	القاب میرزای محمد قلی لقب

آن عیسوی نسب که شه چرخ چارمین

می‌شود بر نشان کف پای او جبین

ماهی که کلک صنع به تصویر روی او

در هم شکست رونق صورتگران چین

غالب شریک حسن که می‌کرد دم به دم

جان آفرین ز خلقت او بر خود آفرین

وقت خرام او که ملک گفتیش دعا

دیدی فلک خرامش خورشید بر زمین

واحسرتا که گنج گران مایه‌ای چنان

با آن شکوه و کوکبه در خاک شد دفین

چون بگسلد کفن ز هم آیا چها کند

خاک لحد به آن تن و اندام نازنین

افسوس کز ستیزه گریهای جور دور

افغان کز انتقام کشیهای شخص کین

	زندان تنگ خاک به یوسف حواله شد
	کام نهنگ را تن یونس نواله شد

روز حیات او چو رسید از اجل به شام

بر خلق شد ز فرقت وی زندگی حرام

در قصد او که جان جهانش طفیل بود

تیغ اجل چگونه برون آید از نیام

با شخص فتنه بس که قضا بود متفق

در کار کینه بس که قدر داشت اهتمام

خورشید عمر بر لب بام اجل رسید

آن آفتاب را و فکندش فلک ز بام

چون شیشه وجود وی آفاق زد به سنگ

صد پاره شد ز غصه دل خاره و رخام

با آن تن لطیف زمین آن زمان چه کرد

وان فعل را سپهر ستمگر چه کرد نام

ترسم زبان بسوزد اگر گویم آن چه گفت

در وقت دست و پا زدن آن سرو خوش خرام

	ای نطق لال شو که زبانت بریده باد
	مرغ خیالت از قفس دل پریده باد

کس نام مرگ او به کدامین زبان برد

عقل این متاع را به کدامین دکان برد

باشد ز سنگ خاره دل پر تهورش

هرکس کزین خبر شود آگاه و جان برد

احرام بسته هر که اسباب این عزا

بردارد از زمین و به هفت آسمان برد

در قتل خود کند فلک غافل اهتمام

روزی اگر به این عمل خود گمان برد

خون بارد از سحاب اگر در عزای او

آب از محیط چشم مصیبت کشان برد

صیاد مرگ را که بدین سان گشاد چشم

کوره به شاهباز بلند آشیان برد

انصاف نیست ورنه چرا باغبان دهر

گلبن به نرخ خار و خس از بوستان برد

	صد حیف کافتاب جهان از جهان برفت
	رعنا سوار عرصه‌ی حسن از میان برفت

یارب تو دل نوازی آن دل نواز کن

درهای مغفرت به رخش جمله باز کن

بر شاخسار سدره و طوبی هر آشیان

کاحسن بود نشیمن آن شاهباز کن

کوتاه شد چو رشته‌ی عمرش ز تاب مرگ

از طول لطف مدت عیشش دراز کن

تا بانگ طبل مرگ ز گوشش برون رود

قانون عفو بهر وی از رحم ساز کن

از فیض‌های اخرویش کامیاب ساز

وز آرزوی دنیویش بی‌نیاز کن

اینجا اگر به سروری افراختی سرش

آنجا به تاج خسرویش سرفراز کن

زین بیش محتشم لب دعوت بجنبش آر

واسباب قدر او طلب از کار ساز کن

یارب به عزت تو که این نخل نوجوان

از سدره بیشتر فکند سایه بر جنان