دوش چون دیدم نهان در روی آتشناک او

دوش چون دیدم نهان در روی آتشناک او		یافت کز جان عاشقم من سگ ادراک او
امشب اندر سیر با او جمله مخصوصند لیک		جلوه‌ی مخصوص منست از قامت چالاک او
صد سر اندر راخ جولانش به خاک افتاده لیک		چشم دارد بر سر من حلقه‌ی فتراک او
ترسم از شوخی هم امروزم کند رسوا که هیچ		باکی از مرد ندارد غمزه‌ی بی‌باک او
بخت کوس مقبلی زد کز قضا شد نامزد		همچو من آلوده دامانی به عشق پاک او
کوه‌کن را می‌کند از شکوه‌ی شیرین خموش		در وفا اسراف من در مرحمت امساک او
جان که می‌لرزید دایم بر سر جسم ضعیف		برق عشق آتش زد اکنون در خس و خاشاک او
آن که بر وی ناگذشته ریختی خونش به خاک		بگذرد از خون خود گر بگذری بر خاک او
محتشم رسوا شد از عشق و سری بیرون نکرد		رشته‌ی تدبیر از پیراهن صد چاک او