جلوس شه غیاث الدین و دنیا تغلق غازی فراز تخت سلطانی ...

مبارک روز شنبه گاه پیشین		گه هنگامی است با انوار بیش این
جهان از چشمه خود روی شسته		که و مه سبحه و سجاده جسته
مذن قامت خود بر کشیده		جماعت صف به مسجد بر کشیده
ممالک گیر سلطان جهان بخت		در آن ساعت برآمد بر سر تخت
سریر آراست ماه و آفتابش		غیاث دین و دنیا شد خطابش
ملایک جمله گفتندش همانگه		دعا: خلد الرحمن ملکه
خروش کوس، گیتی را خبر کرد		دل بد خواه را زیر و زبر کرد
موافق ریخت گوهرها ز حد بیش		مخالف هم ولیک از دیده‌ی خویش
فلک شادی بدو ران و زمان داد		جهان را مژده‌ی امن و امان داد