آميترول علف‌کشى که روى شاخ و برگ به‌کار مى‌رود و براى کنترل بسيارى از علف‌هاى هرز يک‌ساله و چندساله در زمين‌هاى غير کشاورزى استفاده مى‌شود. اغلب آن را به شکل مخلوط با تيوسيانات آمونيوم به‌کار مى‌برند تا با افزايش حرکت درون سلولى آن، اثر آن را بر روى علف‌هاى هرز چندساله افزايش دهند. آميترول به راحتى به‌صورت آپوپلاست و سيمپلاست حرکت مى‌کند. علف‌کش آميترول، پيگمان‌هاى گياه را از بين مى‌برد لذا برگ‌ها و شاخه‌هائى که پس از تيمار به‌وجود مى‌آيند، ظاهرى سفيد مى‌گيرند (آلبينيسم). بافت‌هائى که تا قبل از انجام تيمار به‌وجود آمده باشند، سبز باقى مى‌مانند اگرچه، شدت رنگ کاهش مى‌يابد. گياه به آرامى در اثر تخليهٔ ذخاير غذائى خود مى‌ميرد. ترکيبات ديگرى که مانع از تشکيل رنگدانه مى‌شوند عبارتند از فلوريدون (سونار) و نورفلورازون (زويال، اويتال، سوليکام).
نام تجارى و نام کمپانى‌هاى سازنده
آميترول، آميزول - Union Carbide
آمينوتريازول - American Cyanimid
ساختمان شيميائى
۳-آمينو-اس-تريازول
شکل موجود
- قابل سمپاشى به شکل محلول در آب :
۱. به‌صورت محلول در آب (آميترول - تي) با تراکم ۲۴/۰ کيلوگرم در ليتر
به‌وسيلهٔ شاخ و برگ جذب و به‌صورت سيمپلاست و آپوپلاست منتقل مى‌شود. باعث سفيد شدن بافت‌هاى جديد ساقه مى‌شود. براى اينکه علف هرز را به‌طور کامل بکشد، چندين هفته وقت لازم دارد.
واکنش در خاک
فعاليت آميترول در خاک محدود است. به‌طور متوسط حدود ۲ تا ۴ هفته در خاک باقى مى‌ماند.
گياهان حساس به علف‌کش
آميترول يک علف‌کش عمومى است.
- علف‌هاى هرز يک‌ساله‌اى که توسط آن کنترل مى‌شود عبارتند از، سوروف، دم روباهي، حارو، شاهدانه، تاج خروس، علف چاودار و آفتابگردان.
- علف‌هاى هرز چندساله‌اى که کنترل يا تضعيف مى‌شوند عبارتند از: علف قناري، لوئي، استبرق، اويارسلام، مرغ، فرفيون، خارلته، يونجه خودرو (Volunteer alfalfa)، شاهى وحشى (Cardaria pubescens)، و داوودى وحشى.
- گياهان خشبى که کنترل مى‌شوند عبارتند از: درخت زبان گنجشک، آلوچه (Prunus spinosa)، عشقهٔ سمي، کودزو، اقاقيا، سماق سمى و سماق.
مصارف اصلى
- مرداب‌ها و باتلاق‌هاى زهکشى از جملهٔ امکان غير کشاورزى هستند که آميترول در آنها استفاده مى‌شود.
- زمانى‌که آن را با سيمازين مخلوط مى‌کنند، مى‌توان آنها را در قلمستان‌ها، خزانهٔ گياهان زينتى و جنگل‌هاى مورد استفاده قرار داد.
