عدم میوه‌دهی

در اکثر گل‌ها عدم ميوه‌دهى يک قانون کلى است تا يک استثناء. ۵۰ تا ۷۵% نقص در سويا و گندم غيرطبيعى نيست. توان بالقوه توليد بلال ذرت ۱۰۰۰ دانه است ولى اين تعداد به‌ندرت توليد مى‌شود. سه دليل عدم ميوه‌بندى به قرار زير هستند:

۱. عدم گرده‌افشاني: غالباً پرچم‌ها و گرده گراس‌ها در اثر گرما و خشکى عقيم مى‌شوند که اين حالت را در گراس‌ها بادزدگى (Blasting)، مى‌نامند. در لگوم‌ها ممکن است زنبورها نتوانند به تمام گل‌هائى که بايستى گرده‌افشانى غيرمستقيم شوند سر بزنند.

۲. عدم بارورى به‌علت ضعيف بودن گرده يا ناسازگاري.

۳. سقط گل‌ها و ميوه‌ها: سقط در ميان لگوم‌هاى خود گرده‌افشان (Cleistogamous)، (مانند سويا) امرى معمول است. در اين گياهان گل‌ها زياد بوده ولى اکثر آنها (حتى در غلاف‌هاى پائيني) ممکن است عقيم شوند. ممکن است غلاف‌ها در سنين جوانى و به‌خصوص در گياهان مريض واقع در جوامع گياهى متراکم و پرسايه عقيم باشند. در گراس‌ها ممکن است تمام گل‌آذين يا ۵۰% يا بيشتر گلچه‌هاى گل‌آذين عقيم باشند. عقيده بر اين است که اين عدم تکامل به‌علت کمبود مواد فتوسنتزى مى‌باشد. اين امر به‌علت رقابت بين اندام‌هاى يک گياه مثل گل‌‌ها يا ميوه‌هاى سنبله يا پانيکول که از قدرت رقابتى بيشترى برخوردارند، مى‌باشد. گياه تنها مى‌تواند به اندازه‌اى که مواد فتوسنتزى در اختيار آن قرار مى‌گيرد دانه ببندد و آن را به تکامل برساند. تنش‌هاى محيطى جذب مواد فتوسنتزى و تعداد دانه را کاهش مى‌دهند.