تبخیر علف‌کش و فرار آن

تبخير و فرار زمانى رخ مى‌دهد که علف‌کش پس از قرار گرفتن بر روى هدف (علف‌هاى هرز) تبخير مى‌شود. ذرات بخار شدهٔ علف‌کش حرکت کرده و به گياهان زراعى اطراف خسارت مى‌زنند. فشار بخار (تمايل به فراريت) علف‌کش عامل اصلى در تعيين پتانسيل مشکلات فراريت است. علف‌کش‌ها و گروه‌هاى علف‌کش‌ها فشار بخار بسيار متفاوت دارند. علف‌کش‌هائى که در فرمول شيميائى خود داراى عامل اسيد يا فنل هستند (براى مثال فنوکسى اسيدها) مى‌توانند با درجات متفاوتى از فراريت فرموله بشوند اين علف‌کش‌ها را مى‌توان از ترکيب چندين ماده ساخت. از جمله اسيد مادر يا ترکيب فنل يا نمک‌هاى غيرآلى (سديم، پتاسيم، ليتيم يا نمک‌هاى آمونيوم) نمک‌هاى آمينه استرهاى با فراريت کم يا استرهاى با فراريت زياد در ترکيبات مادر. ترتيب افزايش فراريت اين ترکيبات به قرار زير است: نمک‌ها (با حداقل فراريت)، اسيدها يا فنل‌ها، استرهاى با فراريت کم و استرهاى با فراريت زياد. آشکار است که يکى از راه‌هاى عمده براى کاهش فرار علف‌کش استفاده از فرمولاسيون‌هاى نمکى اين ترکيبات است.

تعيين حداقل مقدار سم که موجب واکنشى آشکار در گياه شده، عامل مهمى در خسارت به گياهان زراعى است. براى مثال، علف‌کش‌هاى تنظيم‌کنندهٔ رشد شبه اکسين که شامل فنوکسى‌ها، بنزوئيک‌ها و مشتقات اسيد پيکولينيک در مقادير به مراتب کمتر از مقادير کشندگى باعث واکنش در گياه مى‌شوند. به اين ترتيب فرار از کردن مقدار کمى از اين علف‌کش‌ها در مقايسه با علف‌کش‌‌هائى که تنها وقتى به سطوح علف‌کشى مى‌رسند، ايجاد خسارت مى‌کنند، آسيب‌هاى جدى‌ترى مى‌زند.

سطوح مرطوب گياهان و خاک‌ها منجر به افزايش تبخير علف‌کش مى‌شوند زيرا رطوبت سطوح خاک و گياه موجب عدم جذب کافى علف‌کش و بنابراين افزايش تبخير آن خواهد شد. افزايش درجهٔ حرارت و حرکت هوا نيز به سرعت تبخير را بالا مى‌برد.