از سال ۱۹۶۶ تا سال ۲۰۰۱ میلادی(۱۰)

۱۹۸۲ م. رايانه خانگى شغل و حرفه

کمپانى‌هاى (کمودور) و (اسپکتورم) رايانه‌هاى خانگى شغل و حرفه را که به آن Home Computer (HC) مى‌گويند در سال ۱۹۸۲ به بازار عرضه کردند. يکى از اين نمونه‌ها کمودور ۶۴ (Commodore 64) مى‌باشد. سرعت محاسبه اين رايانه‌ها يک ميليون دستورالعمل در ثانيه مى‌باشد و حافظه آنها تا چند ميليون کاراکتر گنجايش دارد.

۱۹۸۲ م. رايانه‌هاى قابل‌حمل

بعد از ‌ظهور اولين PC مهندسين سخت در تلاش بودند که رايانه‌ها را آنقدر کوچک نمايند که بتوانند هر کجا که مايل باشند حمل کنند. اين روزها PCهاى قابل‌حمل فراوان و مختلفى به بازار آمده است. اين PCها را مى‌توان به سه گروه تقسيم کرد. گروه اول 'قابل‌حمل' اين رايانه‌ها خيلى کوچک نيستند و توسط جريان برق کار مى‌کنند. گروه دوم رايانه‌هاى (Labtap) مى‌باشند. اين رايانه‌ها معمولاً جديدترين نوع رايانه‌ها هستند که از يک دفترچه يادداشت ضخيم بزرگ‌تر نيستند. سومين گروه خيلى کوچک هستند و رايانه‌هاى دستى ناميده مى‌شوند. PCهائى که مى‌توان آنها را مانند يک ماشين‌حساب جيبى در دست گرفت. رايانه‌هاى (Labtap) هم با برق و هم با باطرى کار مى‌کنند و بدون شارژ دوباره بيش از چند ساعت کار نمى‌کنند. اولين رايانه مهم و قابل‌حمل و سازگار با IBM رايانه قابل‌حمل (کامپک) بود که در نوامبر ۱۹۸۲ به بازار آمد. اين رايانه قابل حمل بوده و به اندازه کافى سبک نبود و با برق کار مى‌کرد. از آن پس رايانه‌هاى قابل‌حمل و دستى زيادى به بازار آمد ولى نتوانست موفقيتى در بازار تجارى به‌دست آورد. در سال ۱۹۸۶ IBM اولين رايانه (Labtap) را معرفى کرد. اين رايانه هم به علت عدم موفقيت در بازار متوقف و برچيده شد. IBM در ماه مِى ۱۹۸۹ رايانه ديگرى را به نام PS/2 مدل (P70) را وارد بازار کرد که داراى خصوصيات يک رايانه قدرتمند و مدرن بود. يکى از دلايل موفقيت (P70) طراحى صفحه کليد آن بود که تيم طراحى با دقت در بازار بر روى اندازه مختلف انگشتان کارمندان تحقيق کرده بودند.

در ذيل سير تاريخى يک خانوادهٔ PC ارائه مى‌شود:

- PC:

۱۲آگوست ۱۹۸۱

- PCXT:

۸ مارس ۱۹۸۲

- PC قابل حمل:

اول نوامبر ۱۹۸۳

- PCjr :

۱۴ فوريه ۱۹۸۳

- PCAT :

۱۴ آگوست ۱۹۸۴

- PC قابل‌تبديل:

۲۰ آگوست ۱۹۸۶ ساخت اين مدال‌ها متوقف شده است

- PS/2 مدل ۳۰، ^٭۵۰، ^٭۶۰، ^٭۸۰:

۷ آوريل ۱۹۸۷

- PS/2 مدل ۲۵ :

۴ آگوست ۱۹۸۷

- PS/2 مدل ^٭۵۰ :

دوم ژوئن ۱۹۸۸

- PS/2 مدل ۳۰/۲۸۶ و ۷۰ :

دوم ژوئن ۱۹۸۸

- PS/2 مدل ۳۰/۲۸۶ :

۱۳ سپتامبر ۱۹۸۸

- PS/2 مدل ۵۵×^٭S و ۷۰×^٭P ⁺ :

در ۹ مِى ۱۹۸۹

- PS/2 مدل ۲۵/۴۸۶ :

۲۰ ژوئن ۱۹۸۹

٭ قابل حمل

+ ميکروکانال

۱۹۸۲ م. ماهواره مشاهداتى لندست ۴

ماهواره مشاهداتى لندست (Landsat - 4) در ۱۹۸۲ در مدار زمين قرار گرفت. در اين ماهواره تغييرات کلى ايجاد شد. اين ماهواره با دو سيستم و هم‌زمان با سيستم قبلى کار مى‌کند. لندست۴ (Landsat - 4) در تاريخ ۱ جولاى ۱۹۸۲ به‌عنوان چهارمين سرى از ماهواره‌هاى بررسى منابع زمينى به فضا پرتاب شد. اين ماهواره از نخستين دستگاه نسل دوم ماهواره‌هاى لندست بود و از ويژگى‌هاى کاملاً متفاوت در مقايسه با نسل اول برخوردار بود. مهم‌ترين اين ويژگى‌ها به‌کارگيرى تکنولوژى پيشرفته دهه هفتاد بود. دستگاه‌هائى نظير تصويربردار جديد قابل‌توجه‌ترين دستگاهى است که در ماهواره لندست به‌کار گرفته شده است و به‌نام (Thematic Mapper) نوعى تصويربردارى را انجام مى‌دهد. مدت ده سال طول کشيد تا اين دستگاه توسط کارشناسان مجتمع (هوا - فضائى هيوز) طراحى و ساخته شد. جالب آنکه در مراحلى از ساختمان اين دستگاه دانش و فن‌آورى تا بدانجا رسيد که دانشمندان نتوانستند آنچه را برروى کاغذ ترسيم نموده بودند در عمل پياده نمايند و مى‌رفت که اين دستگاه به کلى از ماهواره لندست ۴ حذف شود. اما به هر تقدير مشکلات رفع شد و ساختمان دستگاه فوق‌الذکر نيز به پايان رسيد. در ماهواره لندست ۴ مانند نسل اول اين ماهواره دو سيستم تصويربردارى وجود دارد. يکى (Thematic Mapper) به‌جاى سيستم RBV و ديگرى همان سيستم Mss از نوع پبشرفته آن است. دستگاه (Thematic Mapper) داراى ۷ باند است که هر باند آن در طول موج معينى از طيف الکترومغناطيس به شرح زير فعاليت دارد:

باند ۱: براى نقشه‌بردراى از آب‌هاى ساحلى به‌کار مى‌رود و تفاوت ميان خاک و گياهان توسط اين باند به همان روش آشکار مى‌شود که تفاوت ميان درخت کاج و برگ ريزان يک درخت.

باند ۲: در اين باند انعکاس طول موج سبز از گياهان سالم ظاهر مى‌گردد.

باند ۳: از اين باند تفاوت ميان گونه‌هاى مختلف گياهى آشکار مى‌شود که انعکاسى است از ميزان جذب کلروفيل.

باند ۴: براى بررسى تعداد موجودات زنده در هر ناحيه مورد استفاده قرار مى‌گيرد. همچنينى مطالعه حوزه‌هاى آبريز نيز به کمک اطلاعات به‌دست آمده از اين طول موج صورت مى‌گيرد.

باند ۵: از اين باند براى ثبت ميزان رطوبت گياهان و نيز ميزان پوشش برف يا ابر برروى زمين استفاده مى‌شود.

باند ۶: اين باند در حقيقت باند مادون قرمز گرما ياب است که در تصاوير برداشته شده، منطقه‌اى به وسعت حداقل ۱۲۰ متر را به وضوح نمايان مى‌سازد و اين علاوه بر قدرت تفکيک حداقل ۳۰ مترى است که در ساير باندهاى اين دستگاه انجام مى‌گيرد.

باند ۷: براى نقشه‌بردارى (Hydrothermal) وابسته به عمل آب‌هاى گرم در پوسته زمين به‌کار مى‌رود و مى‌تواند زمين‌شناسان را در معدن‌يابى کمک کند.

هر تصويرى که از طريق اين دستگاه به‌دست مى‌آيد ۳۰۰ ميليون بيت (bit) اطلاعات رايانه‌اى را دربر مى‌گيرد. در حالى‌که سيستم تصوير (Mss) حاوى ۳۲ ميليون بيت اطلاعات رايانه‌اى است. از آنجا که ماهواره لندست متعلق به تکنولوژى جديد است امکاناتى را با خود دارد که در هيچ‌يک از ماهواره‌هاى پيش از آن وجود نداشت اصولاً ماهواره‌هاى لندست و تمام ماهواره‌ها زمانى قادر هستند که اطلاعات به‌دست آمده را به زمين مخابره نمايند که آنتن ايستگاه زمين در ديد آنها باشد. از آنجا که يک ماهواره در تمام مدت فعاليت خويش الزاماً نمى‌تواند دائماً در ديد تمامى ايستگاه‌هاى گيرنده که تعداد آنها محدود است قرار داشته باشد، بايد به طريقى از هدر رفتن اطلاعات به‌دست آمده در زمانى که هيچ ايستگاه زمين رو به ماهواره نباشد جلوگيرى نمايد. براى رفع اين نقيصه ماهواره‌ها داراى دستگاه‌ها ضبطى بودند که اطلاعات به‌دست آمده را ضبط مى‌کرد و هنگامى که در ديد آنتن زمين قرار مى‌گرفت اقدام به مخابره داده‌هاى ضبط شده مى‌نمود. اما لندست ۴ فاقد هرگونه دستگاه ضبط است و در عوض داراى آنتن قدرتمندى است که اطلاعات به‌دست آمده را هنگامى که ماهواره در ديد آنتن قرار ندارند به ماهواره ديگرى به نام (TDRS) که نوعى ماهواره مخابراتى به شمار مى‌رود مخابره مى‌کند.

اين ماهواره پس از اينکه اطلاعات را از لندست ۴ دريافت نمود آنها را به ايستگاه زمينى خود در ايالت 'نيومکزيکو' مخابره مى‌نمايد تا از آنها توسط ماهواره مخابراتى داخلي( R.C.A Comsat) به مرکز فضائى واقع در مريلند مرکز فضائى آمريکا ارسال گردد. اين مرکز به نوبه خود اقدام به ضبط فرآيند اطلاعات دريافتى مى‌کند و پس از طبقه‌بندى منابع زيستى واقع در ايالت داکوتاى جنوبى ارسال مى‌دارد. در ژانويه ۱۹۸۳ ماهواره T.D.R.S در فضا قرار گرفت و به‌تدريج از سيستم‌هاى اصلى آغاز شد. طى مراحل کامل اين بهره‌بردارى تا سال ۱۹۸۵ ادامه داشت. پس از قرار گرفتن لندست ۴ در مدار زمين روزى ۱۳۷ تصوير و ۹۰ روز پس از استقرار در مدار روزى ۲۰۰ تصوير در فرآيند عمل مى‌گيرد.