برگشت به شیراز

سعدی اینک به قدم رفت و به سر باز آمد		مفتی ملت اصحاب نظر باز آمد
فتنه‌ی شاهد و سودا زده‌ی باد بهار		عاشق نغمه‌ی مرغان سحر باز آمد
تا نپنداری کشفتگی از سر بنهاد		تا نگویی که ز مستی به خبر بازآمد
دل بی‌خویشتن و خاطر شورانگیزش		همچنان یاوگی و تن به حضر بازآمد
سالها رفت مگر عقل و سکون آموزد		تا چه آموخت کز آن شیفته‌تر بازآمد
عقل بین کز بر سیلاب غم عشق گریخت		عالمی گشت و به گرداب خطر بازآمد
تا بدانی که به دل نقطه‌ی پابرجا بود		که چو پرگار بگردید و به سر بازآمد
وه که چون تشنه‌ی دیدار عزیزان می‌بود		گوییا آب حیاتش به جگر بازآمد
خاک شیراز همیشه گل خوشبوی دهد		لاجرم بلبل خوشگوی دگر بازآمد
پای دیوانگیش برد و سر شوق آورد		منزلت بین که به پا رفت و به سر بازآمد
میلش از شام به شیراز به خسرو مانست		که به اندیشه‌ی شیرین ز شکر بازآمد
جرمناکست ملامت مکنیدش که کریم		بر گنهکار نگیرد چو ز در بازآمد
چه ستم کو نکشید از شب دیجور فراق		تا بدین روز که شبهای قمر بازآمد
بلعجب بود که روزی به مرادی برسید		فلک خیره کش از جور مگر بازآمد
دختر بکر ضمیرش به یتیمی پس از این		جور بیگانه نبیند که پدر بازآمد
نی چه ارزد دو سه خر مهره که در پیله‌ی اوست		خاصه اکنون که به دریای گهر بازآمد
چون مسلم نشدش ملک هنر چاره ندید		به گدایی به در اهل هنر بازآمد