بازی‌های پرتحرک

کودکان به‌تدريج بر جسم خود مسلط مى‌شوند. اين تسلّط از اعضاء فوقانى بدن شروع شده به اعضاء تحتانى ختم مى‌شود. کودکان قبل از نشستن، سر خود را بالا نگه مى‌دارند؛ قبل از خزيدن مى‌نشينند و معمولاً قبل از راه رفتن، چهار دست و پا (بعضى بچه‌ها اين مرحله را طى نمى‌کنند و مرحلهٔ راه رفتن آنها بعد از نشستن شروع مى‌شود) مى‌روند. سن شروع مراحل فوق در کودکان، متفاوت است و به همان اندازه که به رشد جسمانى آنها بستگى دارد به نوع شخصيت آنها هم مربوط مى‌شود. کودکان هم مثل بزرگسالان از نظر ميزان تحرّک باهم فرق دارند.

وقتى کودک، شروع به حرکت مى‌کند به شرط اينکه اقدامات احتياطى اوليه کاملاً رعايت شده باشد بهتر است که او را در حرکات خود آزاد بگذاريد و بيش از حدّ لازم مراقب او نباشيد. علاقه به بازى‌هائى که نياز به مصرف انرژى دارند، باعث ازدياد توانائى و چابکي، بهبود تعادل، هماهنگى ميان اعضاء و بالا بردن اعتماد به نفس کودک شده، اجتماعى شدن او را تسهيل مى‌کنند و کلاً براى سلامتى او سودمند هستند.

مسئلهٔ اصلى پيدا کردن فضاى مناسب است. مسئولان زمين‌هاى بازى پارک‌ها يا مؤسسات ديگر، وسايل و فضاهاى مناسبى را در اختيار کودکان قرار مى‌دهند^(۱). در هر حال مى‌توانيم کودک را با خود به پارک ببريم و با رعايت احتياط، حداقل به او اجازه دهيم تا وقتى که توانائى دارند جست‌وخيز کنند و بدوند. حتى کودکان خيلى کوچک هم از تحرک خوششان مى‌آيد و دوست دارند دست‌ها و پاهاى خود را آزادانه حرکت دهند، بى‌آنکه پوشاندن لباس زياد و يا انداختن روانداز آزادى آنها را محدود کند.

(۱) جاى اين‌گونه فضاها در پارک‌ها و ديگر مؤسسات در ايران خالى است. اميد است مسئولان در آينده به فکر اين دسته از کودکان (زير ۵/۲ سال) هم باشند. م.